![[Valid RSS]](images/valid-rss-rogers.png "Valid RSS")
This is a valid RSS feed.
This feed is valid, but interoperability with the widest range of feed readers could be improved by implementing the following recommendations.
<managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor>
^
<webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster>
^
line 14, column 3784: (3 occurrences) [help]
... το μόνο που θέλαμε ήταν να πετύχουμε εξ\x92 αποστάσεως τον φίλο μας στα χέ ...
^
</channel>
^
<?xml version="1.0" encoding="iso-8859-7"?><!-- Generated on Fri, 26 Apr 2024 14:33:28 +0000 --><rss version="2.0"> <channel> <title>Γραπτό άλμπουμ αναμνήσεων</title> <link>http://blogs.musicheaven.gr/bassistasibanezsr300</link> <description></description> <language>el</language> <managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor> <webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster> <generator>PHP RSS Feed Generator</generator> <item> <title><![CDATA[Ένα πάρκο με ψυχή]]></title> <description><![CDATA[<p>Ήταν απόγευμα και περίμενα πως και πως στις ταμπέλες του δρόμου να γράψει «Αθήνα». Ποτέ δεν τα συμπάθησα τα ταξίδια στην Πάτρα, ιδίως με το ΚΤΕΛ. Εκείνη τη μέρα όμως είχα κατέβει με το Νίκο τον μεγάλο αδερφό. Μεγάλη υπόθεση! Πρέπει να ήμουν 11 και κάτι λιγότερο, όμως ένιωθα τόσο μεγάλος, καθήμενος στο κάθισμα του συνοδηγού. Ήταν γλυκό το πολάκι μας, παρόλο που ο αδερφούλης το είχε ξεκωλιάσει όπως έλεγε η μαμά μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ψήνομαι στη ζέστη κολλημένος στο τζάμι του αστικού περιμένοντας να φτάσουμε στην πλαζ της Βάρκιζας (έτσι τις λέγαμε τότε όσο γιαγιαδίστικο και αν ακούγεται) και έψαχνα με ενθουσιασμό να βρω στο δρόμο το μελλοντικό μας αυτοκίνητο! Το μπέρδευα βέβαια καμιά φορά με το fiat punto. Μεγάλος καημός το punto! Βλέπετε κυκλοφορούσε σε κίτρινο χρώμα και εμείς θα παίρναμε κυπαρισσί polo. Μεγάλη ντροπή για έναν χούλιγκαν του δικού μου βεληνεκούς. Θα παίρναμε και εμείς οικογενειακό αυτοκίνητο! Θα μπορούσα επιτέλους να γυρίσω το Σεπτέμβρη στο σχολείο και εκτός από παραμύθια και φανταστικές ιστορίες για το που πήγα διακοπές, να διαλαλήσω και το νέο μας απόκτημα. Είχα μια ανησυχία να σας πω την αλήθεια μήπως δεν με πιστέψουν. Αν δεν με πίστευαν όμως, πάει να πει ότι δεν πίστευαν και τις διακοπές που έλεγα ότι πάω και μετά καταστροφή... Τέλος πάντων όσο έβλεπα τα δικά τους αυτοκίνητα, έβλεπαν και αυτοί το δικό μας. Αυτό που είχε σημασία ήταν την κρίσιμη στιγμή να πεις τη φράση κλειδί: «αν δεν με πιστεύεις ρώτα τη μάνα μου». Ο Νίκος το είχε με τις πωλήσεις από τότε. Αφού να φανταστείτε όταν πουλήσαμε το πολάκι, αυτός που το αγόρασε το πήρε με γερανό γιατί δεν έπαιρνε μπρος και όμως μας έδωσε και λεφτά! <br /> Δεν θα σας πω ψέματα. Δεν θυμάμαι τι πήγαμε να κάνουμε στην Πάτρα. Θυμάμαι όμως τι λαχταρούσα να κάνω γυρνώντας από αυτήν. Είχα ραντεβού με τους φίλους μου στο πάρκο ή μάλλον καλύτερα στο Πάρκο. Μετρούσα τα λεπτά αντίστροφα και είχα μεγάλη λαχτάρα να προφτάσω να εξαργυρώσω το δεκαχίλιαρο που μου είχε δώσει ο Παππούς μου και να αποκτήσω και εγώ ένα αξιοπρεπές αεροβόλο που θα με έβαζε στο κλαμπ των εχόντων και προνομιούχων πιστολέρο της γειτονιάς. Με τη μουσική σας είπα και την άλλη φορά ήμουν σε μια κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας. Κάποια στιγμή όμως και αν θέλετε το πιστεύετε, άκουσα ένα τραγούδι τόσο όμορφο, τόσο εφηβικό, τόσο μάγκικο παραπονιάρικο που από 11 έγινα για ένα 4λεπτο 18άρης. Σταρ του σινεμά έμαθα μετά από καιρό ότι λέγεται. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε soundhound, ούτε shazam, ούτε youtube, ούτε καν Napster ακόμα! Αν σου άρεσε το τραγούδι και ήθελες να το ξανακούσεις και ειδικά αν δεν ήταν κανένα λαϊκό ποπ που έπαιζαν όλη μέρα και όλη νύχτα, έπρεπε ή να έχεις κασετόφωνο για να το γράψεις επιτόπου ή να θυμάσαι τους στίχους για να ρωτήσεις κάποιον άλλο. Δεν υπήρχε ο Ζιώγαλας. Μπορεί να μην είχα κάνει σεξ, μπορεί να μην είχα έρωτες μέχρι τότε, αλλά εκείνο το τραγούδι ξύπνησε μέσα μου τον εραστή! Μετά κοιμήθηκα όμως γιατί ήμουν παιδάκι και είχα κουραστεί από τις προσπεράσεις σε ΚΤΕΛ και φορτηγά. Είχα κάνει συμφωνία κυρίων με το Νίκο να μην μαρτυρήσω στη Μαμά ότι τρέχουμε γρήγορα στο δρόμο γιατί είχε να βγεί με τη Μαίρη, με τον όρο να με πάει στο Φρόντζο να πάρω το αεροβόλο μου. Γενικά εξαγοραζόμουν εύκολα με υλικά πράγματα. Είχα αξίες από πολύ μικρός. Πήρα το USP και ήμουν έτοιμος για εφέ στο Πάρκο και στους φίλους μου. Μυθικές παρουσίες! Ο Σπύρος ο Β. με το σιγκ ζάουερ (έτσι το λέγαμε εμείς δεν με νοιάζει πως λέγεται κανονικά), ο Σπύρος ο μπαμπαστρούμφ με το Ούζι που ήταν το μοναδικό αυτόματο στον κόσμο που έριχνε βολή κατά βολή και ο Κατσαρίδας με το Μπερέτα που το έφερνε με θρησκευτική ευλάβεια. Του Γιώργου δεν θυμάμαι πως το έλεγαν. Θυμάμαι όμως ότι δεν είχε καθόλου ευθείες βολές. Τι σημασία είχε; Παιδάκια, το μόνο που θέλαμε ήταν να πετύχουμε εξ\x92 αποστάσεως τον φίλο μας στα χέρια ή τα πόδια για να πει παραδίνομαι. Εντάξει υπήρχαν και χτυπηματάκια, αλλά κανείς δεν έχασε το μάτι του. Ωραίες εποχές και χρυσές δουλειές για τους ψιλικατζίδες τους απατεώνες! Ένα σακουλάκι με μπίλιες είχε 500 δραχμές και αν ήταν άσπρες είχε ένα χιλιάρικο! Περιττό να σας πω ότι τις μαύρες μπιλίτσες τις είχαν λίγοι και τις φυλούσαν σαν φυλακτό. Αχ να ήμουν ξανά 11 να έμπαινα στο e-bay και να τα έτρωγα όπως μας τα έτρωγε ο Νίκος με τη Φώφη. Να είναι καλά τα παιδιά.<br /> Πόσες αναμνήσεις σε αυτό το Πάρκο. Πόσα καλοκαίρια τέλεια. Η σεζόν ξεκινούσε με το κλείσιμο των σχολείων και τελείωνε λίγο πριν τις πρώτες βροχές του Σεπτέμβρη όταν βάζαμε τις βερμούδες στις ντουλάπες και έβγαιναν τα φούτερ και οι ζακετούλες. Μετά την πρώτη μπόρα έσπαγαν και οι πιο ορκισμένοι παρκόβιοι. Ωραία χρόνια στο Πάρκο και είμαι περήφανος που τα έζησα. Πήρα σύνταξη αργά από αυτό και η αλήθεια είναι ότι στα τελευταία μου χρόνια εκεί, ψιλοντρεπόμουν. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο και κλεφτοκυνηγητό με τα ποδήλατα και οι συμμαθητές μου από το σχολείο έβγαιναν στη Σέμπι για καφέ. Δυστυχώς σήμερα το Πάρκο που γνώρισα και αγάπησα δεν υπάρχει. Ούτε ο Πέτρος με τον Πατέρα του που μας έβαζε γκολ ξυπόλητος και μετά φώναζε: «έτσι βάζουν γκολ μαλακισμένα» υπάρχει, ούτε μπορούμε να πετάξουμε πέτρες στο παράθυρο του τρελοδικηγόρου στον 3ο και μετά να χεζόμαστε από τους αστυνομικούς που φώναζε ο κομπλεξικός, ούτε ο Παναγιώτης που όλοι λέγαμε ότι είναι αδερφή είναι εκεί για να μας δώσει κανένα playboy να χαζέψουμε. Έσβησαν όλοι, μαζί και οι ιστορίες τους. Είχε κανόνες το Πάρκο και είχε και τιμή. Δεν έμπαινες έτσι απλά στην παρέα, ούτε σε παίζαμε μπάλα έτσι απλά. Εκτός αν η μπάλα ήταν δική σου. Οι μεγάλοι πρόσεχαν τους μικρούς και όλοι ακούγαμε στον Σπύρο τον Χρ. Αυτός ήταν ο οργανωτής, αυτός έβγαζε τα παρατσούκλια, αυτός σε έδερνε έτσι και έλεγες μπαμπαστρούμφ τον Σπύρο και ας τον είχε βαφτίσει αυτός έτσι. Κανείς δεν βρήκε γκόμενα από το Πάρκο, όμως είμαι βέβαιος ότι όλοι αν γύριζαν το χρόνο πίσω θα αντάλλασσαν εύκολα μια ερωτική εμπειρία της μετέπειτα ζωής τους για μια βραδιά στο πάρκο. Να μαζέψουμε βρομούσες από τα δέντρα. Να παίξουμε κρυφτό και να κοπανάμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο τέρμα που ήταν μεταξύ του μεγάλου δέντρου και της μπλούζας που θα άφηνε κάτω ο τερματοφύλακας. Δεν είχε κινητά τότε και στο σταθερό ντρεπόσουν να πάρεις για να αποφύγεις την αμήχανη συνομιλία: <br /> - «ΝΑΙ;»<br /> - «μου δίνετε το Γιώργο;», όμως όλοι ήταν εκεί. Πόσοι ωραίοι τσακωμοί; Με τα κλωτσομπουνίδια να φεύγουν ακανόνιστα και να χτυπάς τον άλλο θέλοντας να πεις: «θα σε γ...σω ρε μαλάκα», αλλά αντί αυτού και με το φόβο να σε μαρτυρήσει καμιά μάνα στη δικιά σου να λες: «τι θες ρε;».</p><p>Όσο ωραία πέρασα στο Πάρκο δεν πέρασα στην κατασκήνωση. Μάλλον γιατί εκεί δεν ήταν για φλώρους και όπως έχετε αρχίσει να αντιλαμβάνεστε δεν ήμουν και η επιτομή του αλανιού. Μέτρησα 14 μαρτυρικές μέρες στην κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ο Σπύρος ο μπαμπαστρούμφ ήταν παρτάκιας και ενώ πήγα εκεί με την υπόσχεση ότι θα κάναμε παρέα αυτός ήταν με τον καλύτερο του φίλο τον Αλέξανδρο όλη μέρα και δεύτερον γιατί η πισίνα είχε θαλασσινό νερό και εγώ δεν λουζόμουν με σαμπουάν μετά το μπάνιο επειδή το είχα ξεχάσει και ντρεπόμουν να ζητήσω με αποτέλεσμα να νομίζω ότι έχω κολλήσει ψήρες. Λίγα πράγματα θυμάμαι από εκεί. Το δέντρο του διαβόλου που σύμφωνα με το μύθο όποιος το ακουμπούσε θα πάθαινε κάτι κακό. Σύμφωνα με τον μπαμπαστρούμφ ο φίλος του ο Αλέξανδρος όταν το ακούμπησε τράκαρε ο πατέρας του την ίδια μέρα, αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό. Οπότε καλά να πάθει, γιατί αν δεν ήταν αυτός εγώ δεν θα έφευγα στις 14 μέρες. Είχε και κάτι χαζοστρατιωτικές διαδικασίες αδερφάκι μου άλλο πράγμα. Κατί βλακοσυνθήματα: «πάρα πολύ καλό πάρα πολύ ωραίο! Τ-ζ-α-μ-ι Τζάμι!» και άλλες αντίστοιχες βλακείες που εγώ σαν αντιδραστικός και πιστεύοντας ότι είμαι πολύ πιο γαμάτος από αυτά τα βλαμμένα δεν ακολουθούσα ποτέ. Είχε όμως ωραίο γιουβέτσι και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μπουνιά που έφαγα στο γήπεδο ποδοσφαίρου για απροσδιόριστο λόγο. Αλήθεια δεν θυμάμαι γιατί την έφαγα. Ήταν η εποχή του fubu και των street vibes παντελονιών, no fear, μουσική ημισκούμπρια κλπ. Για κάποιο λόγο ένας τύπος που χόρευε breakdance ήρθε και μου έχωσε μια κατάμουτρα. Μετά με ρωτάτε γιατί έφυγα; Που έψαχνα μετά τον άλλο τον βλαμμένο με τον φίλο του, που χαϊδολογιόντουσαν με τα δέντρα για να δουν αν υπάρχουν και άλλα δέντρα του διαβόλου, για να τους το πω και με πήγαν στον αρχηγό της κατασκήνωσης που έμοιαζε με τον αείμνηστο Κώστα Τσάκωνα και όταν του είπα θέλω να κάνω καταγγελία κόντεψε να μείνει από τα γέλια. Δεν ξέρω πως περνούσατε εσείς αλλά εγώ το μόνο που έμαθα εκεί είναι να βρίζω μάνες, την Εύα και την Αγία Τριάδα και ότι η ομαδάρχισσα η Λένα, μια χοντρούλα με καρέ μαλλί πηδιόταν με τον Ντενίς τον Βούλγαρο συγκάτοικο μου που ήταν 17 αλλά η μάνα του Μάριου τον έβλεπε για 12 (δεν μου μιλούσε ο Μάριος ήταν αλάνι αλλά η μάνα του Μιλφάρα).<br />Είχε φάση πάντως, ήταν μόδα και τα γιο γιο τα hyper spiner. Υπήρχε ένας κουφός που ερχόταν στην πύλη και πουλούσε γιο γιο μαϊμούδες hyper spiner και εκείνα τα ηλεκτρονικά τα γκρι που έλεγαν tetris + 500 games και εννοούσαν ότι το τέτρις έχει 500 πίστες. Χαμός γινόταν. Ήρθε η μάνα μου στο 2ο επισκεπτήριο με πήρε και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ για αυτές τις ωραίες διακοπές.</p><p>Αν θέλω να σας μείνει κάτι από το σημερινό κείμενο είναι αυτό: Δεν υπάρχει πιο ενοχλητικό πράγμα από το να κυνηγάς τον άλλον και να επαιτείς την παρέα του και μετά να σου τρώει και τη Βαλεντίνα σε 6 χρόνια. Been there done that. Πάρκο 4ever σας αγαπάω όλους.</p><p>Γιάννης Τ.<br /> Γιώργος Κ.<br /> Δημήτρης Κ.<br /> Σπύρος Π. (μπαμπαστρούμφ)<br /> Σπύρος Χρ. <br /> Σπύρος Β.<br /> Γιάννης Μ. <br /> Γιάννης Μεσ. (Κατσαρίδας) <br /> Γιάννης Γλυκ.<br /> Γιάννης Καλ.<br /> Μητσάρας<br /> Δάφνη αδερφή Μητσάρα<br /> Πέτρος Γ.<br /> Πατέρας Πέτρου </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=41155</link> <pubDate>Mon, 28 Jan 2019 03:58:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=41155</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Η βόλτα ενός φλώρου στα Πατήσια]]></title> <description><![CDATA[<p>Τον τελευταίο καιρό ξυπνάω και κοιμάμαι και κάθε μέρα που αφήνω πίσω μου είναι σχεδόν ίδια. Καναπές, τηλεόραση, κινητό και χαζεύω λες και δεν υπάρχουν καλύτερα πράγματα. Δεν ξέρω αν το παθαίνετε και εσείς πάντως εμένα με έχει κυριεύσει αυτή η νωχελικότητα, αυτή η άρνηση που έχει το σώμα μου να ακολουθήσει το μυαλό. Να φανταστείτε εδώ και τρεις μήνες ήθελα να γράψω αλλά δεν το έκανα γιατί βαριόμουνα να σηκωθώ να πάω μέχρι την καρέκλα. Σήμερα δεν ξέρω πως ξεγέλασα τον εαυτό μου αλλά τα κατάφερα. Για αυτό λέω να αποζημιώσω το θάρρος και το κουράγιο που είχα να περπατήσω σχεδόν τέσσερα ολόκληρα μέτρα με αποφασιστικότητα μέσα στο σπίτι και να κάνω μια μεγάλη βόλτα. Αν έχετε τη διάθεση μπορείτε να έρθετε μαζί. <br />Η άνοιξη στα Πατήσια ήταν πάντα ιδιαίτερη και εγώ την έχω συνδυάσει πάρα πολύ στο μυαλό μου με το Πάσχα. Νομίζω ο κυριότερος λόγος είναι ότι εκείνη την περίοδο του χρόνου άνθιζαν αρκετά λουλούδια στη γύρω περιοχή και ιδιαίτερα τα νεράντζια. Ταπεινό το νεράντζι και αδιάφορο, για να μην πω πικρό... Είναι λίγο δύσκολο να με πιστέψετε αλλά και τα νεράντζια μπορούν να σε κάνουν να τα ερωτευθείς και να κοκκινίζεις σαν έφηβος κάθε φορά που το μεθυστικό άρωμα τους σε συναντά. Τουλάχιστον τα νεράντζια που γνώρισα εγώ. Μπορεί να ανήκω στους τυχερούς \x96 άτυχους που δεν γνώρισα και χωριό και αναπόφευκτα την έβγαζα Μεγάλη εβδομάδα στο κλεινόν άστυ αλλά αν με ρωτήσετε μόνο άτυχος δεν νιώθω. Μεγάλη ταλαιπωρία η Μεγάλη εβδομάδα. Το χειρότερο από όλα ήταν η Μεγάλη Τετάρτη που η μάνα μου με έστηνε στην ουρά υποχρεωτικά για να μυρωθώ και εγώ το μόνο που έκανα στεκούμενος στην ουρά για να περάσει η ώρα, ήταν να κοιτάω δεξιά αριστερά μήπως δω καμία συμμαθήτρια, καμία γνωστή και ξεκινήσω παιχνίδι με ματιές. Είχε το γούστο της εκείνη η περίοδος. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα που ξημέρωνε από την Μεγάλη εβδομάδα πάλευα να μην κυλιστώ ξανά στις απολαύσεις του διαβόλου και πιστέψτε με εκείνη την εποχή το ίντερνετ στοίχιζε ακριβά (να είναι καλά το eMotion) και αν ο τίτλος Video Blue δεν σας λέει κάτι τότε το Βαβέλ θα σας λέει ακόμα λιγότερα. Για εμένα όμως και μερικούς ακόμα ήταν η λύτρωση στις ορμές που είχαμε και η διαφυγή από το να ψάχνω καμία αποκαλυπτική φωτογραφία της Μενεγάκη στο 7 μέρες τιβί για να κάνω τη δουλειά μου. Είναι λίγο ειρωνικό αλλά έχει και πλάκα αν σκεφτεί κανείς ότι τα τσοντίδια που έβλεπα προέρχονταν από Video club με βιβλικό όνομα. <br />Το ανακάλυψε μια μέρα ο μεγάλος μου αδερφός όταν ήρθε βράδυ στο σπίτι με 2 παιχνίδια του playstation (του 1 ντε) νοικιασμένα. Μεγάλη υπόθεση εκείνη την εποχή να βρεις Video club να νοικιάζει παιχνίδια για κονσόλες και για κάποιο λόγο, μέχρι και εκείνη τη στιγμή της ανακάλυψης ήμουν πεπεισμένος ότι δεν υπήρχαν στα αλήθεια και αυτό το πίστευα γιατί είχα ακούσει μόνο για κάποια καταστήματα στην άλλη άκρη της Αθήνας. Στο καλαμάκι έλεγε ένας φίλος του αδερφού μου έχει ένα Video club που νοικιάζει παιχνίδια και εγώ για κάποιο λόγο όποτε ακούω για καλαμάκι σκέφτομαι καλαμαράκια. Περίεργο το μυαλό και οι συνειρμοί του! Ήρθε που λέτε ο αδερφός ο μεγάλος με δυο παιχνίδια και το ένα εξ αυτών ήταν το Resident Evil 2. «Πήρα ένα παιχνίδι με κάτι βρικόλακες» θυμάμαι σαν τώρα να λέει ο Νίκος και φυσικά εγώ δεν το έπαιξα ποτέ. Μου άρεσε να βλέπω όμως, όπως μου άρεσε να βλέπω και τσόντες που έρχονταν από το Βαβέλ. Ωραίες εποχές αγνές, όχι όπως σήμερα που κρατάς στο κινητό στο χέρι και για να σου σηκωθεί πρέπει το σενάριο να το έχει γράψει ο Λαρς φον Τρίερ. Τέλος πάντων, να μην ξεφεύγω από το θέμα. Να είναι καλά ο Ανδρέας για την τροφοδοσία. Δεν σας κρύβω ότι εγώ μέχρι που μεγάλωσα ντρεπόμουν να πάω στον πάνω ή στον κάτω όροφο (ανάλογα με το video club) που είχε την επιγραφή «μόνο για ενηλίκους». «Μόνο για ανώμαλους» σκεφτόμουν εγώ και για αυτό το λόγο ήμουν πολύ τακτικός στο να βάζω την κασέτα στο ίδιο σημείο κάτω από τον καναπέ στο αριστερό πόδι και ανάμεσα σε δύο αρκούδες με περίσσεια επιμέλεια για να μην με καταλάβει ο αδερφός και να τη βρει όταν την αναζητήσει στο ίδιο σημείο. Είχε μια αξία εκείνη η φάση όμως ρε φίλε, μια ντομπροσύνη. Δεν θα επεκταθώ στο πόσο επικίνδυνο ήταν να βλέπεις τσόντα στο βίντεο, πόσο μάλλον αν τα τηλεκοντρόλ ήταν χαλασμένα και ο μόνος τρόπος για να κλείσει ήταν να σηκωθείς να πατήσεις το κουμπί. Οπότε όπως ήταν φυσικό δεν προλάβαινε να σαλέψεις από τον καναπέ και σε έπιαναν στα πράσα... Ωραίο το Βαβέλ λοιπόν. <br />Ωραία ήταν και τα Αγγλικά του Κωνσταντινίδη που ήταν απέναντι, που για κάποιο λόγο όταν με έγραψαν τον έλεγαν Καραρήγα. Περίεργα πράγματα φίλε μου και ακόμα πιο περίεργη ήταν η έμφυτη ιδεά ασφάλειας που ένιωθα κάθε φορά που πήγαινα να γραφτώ μετά από δέκα χρόνια σε σχολείο ή φροντιστήριο που πήγαιναν και τα αδέρφια μου. «Θα με ξέρουν» έλεγα, «θα με προσέχουν». Είχαν πάρει σύνταξη. <br />Κωνσταντινίδης λοιπόν και εκεί ξεκίνησα την καριέρα της ημιμάθειας. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που έγινα ρεζίλι θέλοντας να κάνω τον έξυπνο, αλλά δεν πειράζει. Καλά να πάθω! Elementary c η τάξη και το έπαιζα ροκάς (πρέπει να ήμουν και δέκα χρονών) έχοντας στην κατοχή μου ένα cd των Scorpions το Animal Magnetism (ο Γιώργος είχε το Blackout) και μια κασέτα με τραγούδια των Queen και το soldier of fortune που μου είχε γράψει μια γκόμενα του Ανδρέα και άκουγα στο πορτοκαλί Grundig κασετοφωνάκι μου. «Έρχονται οι Pink Floyd» μου λέει η κυρία. Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια παρέμβαση για το ρατσισμό που ένιωθαν οι καθηγήτριες του σχολείου που τις λέγαμε αγγλικούδες ενώ τις άλλες τις φροντιστηριακές τις αντιμετωπίζαμε σαν να είναι αντιπρόσωποι του Βρετανικού συμβουλίου. Βέβαια έτσι ήταν σε ένα βαθμό. Αυτές είχαν πάει και Αγγλία μαλάκες. Ταξίδι κανονικό και τότε δεν είχε ryanair και παπαριές. Ήθελες μια περιουσία. Για να επιστρέψω στους Floyd όμως (τώρα που μεγάλωσα τους λέω με μισό όνομα γιατί είμαι πολύ πολύ ψαγμένος και βαριέμαι), απαντάω στην κυρία: «και ποιοι είναι αυτοί; Δεν τους ξέρω». Εντάξει πείτε ότι θέλετε. Τι να έκανα όμως; Υπήρχε ίντερνετ; Όχι. Είχα αδερφούς ροκάδες; Όχι, στο σπίτι έπαιζε Geronimo grovie και όχι Atlantis. Μια εκπομπή τους άκουσα και αυτούς τους μαγκούφιδες και ήταν η τελευταία, μετά έκλεισαν. Ήθελα απλά να ξεχωρίσω και θέλω να θυμίσω ότι εκείνη την εποχή ο ροκάς ήταν ένα στάδιο πριν τον χέβι μεταλά, που ήταν ένα στάδιο πριν το σατανισμό, για αυτό κοπιάστε να μετρήσουμε τις μαγκιές μας. Βέβαια θα σας εκμυστηρευτώ ότι ξεκίνησα να ακούω ροκ μπας και φανώ αλάνι, αλλά παπάρια... Πως να φανείς αλάνι όταν μέχρι στα 14 σου περιμένεις στην Αγίας Λαύρας τον αδερφό σου να σε πάρει από τα Αγγλικά και οι άλλες οι καριόλες πήγαιναν για καφέ στην πόστο; Ναι στην πόστο, Πατησίων και Αγίας Λαύρας γωνία. Κάτω από την προοπτική, δεξιά από τα Κανγκού. Από μικρή ηλικία απέκτησα ταλέντο στο να λέω ψέματα και οι άλλοι να ξέρουν ότι τα λέω όντως. Τι να έκανα; Εσείς τι θα κάνατε; Για αυτό είπα πιο πανώ ότι με μέθαγαν οι νερατζιές που ήταν όμως πικρές... Μετά να μην ξεσπάσεις στο Βαβέλ; Στο ρομποβίντεο; Στο Video blue; Στη χοντρή κόρη του Δ. με τα μεγάλα βυζιά; Από τότε με έπιασε το παράπονο. Το γιατί αυτοί και όχι εγώ. Το άμα είχα μια ευκαιρία θα έβγαζα και εγώ γκομενάκι. Ήταν ωραία τα Πατήσια και οι γύρω περιοχές και είχαν ιστορία. Πολύ ιστορία και πολύ Αθήνα μέσα τους. Προσπαθούσα τις προάλλες να θυμηθώ σε ποιο ύψος του ηλεκτρικού ήταν το εργοστάσιο του Δούρειου, της βιοτεχνίας με τα επιτραπέζια τσέπης. Κάπου στη Ριζούπολη ήταν αλλά ακριβώς δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τα Goody\x92s. Όχι της παρακμής, αλλά της ζωής. Μεγάλο στέκι, αλλά όπως είπα τα αλάνια πήγαιναν στα Κανγκού. Εγώ όχι. Το μόνο που θυμάμαι από τα Κανγκού είναι ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, καθώς είχαν θεσπίσει από τότε χώρο καπνιζόντων και μη. Όχι γιατί απαγορευόταν το κάπνισμα από κάποιο νόμο του υπουργείου υγείας, αλλά γιατί ήταν διώροφα και τα αλάνια που ήταν και ανήλικα σε μεγάλο βαθμό πήγαιναν στον πάνω όροφο για να καπνίσουν. Εγώ σπίτι με τη μαμά και το τζούνιορ αλά μπρατσέτα. Μια ζωή αναβλητικός. Μια ζωή βαριόμουν. 10 χάρτινα κουπονάκια από το κουτί του τζούνιορ ήθελε για να γραφτείς στο τζούνιορ κλαμπ και εγώ εννοείται δεν τα μάζεψα ποτέ. ’μα δεν έχεις τη δύναμη να μαζέψεις 10 χάρτινα κουπόνια που να βρεις τη δύναμη να ζητήσεις την άδεια να πας για καφέ έξω; Χέστης μια ζωή. Αυτά όλα όμως είχαν θέση στον έξω κόσμο. Στο σπιτάκι μου όταν έκλεινε η πόρτα ήταν επίγειος παράδεισος. ’ρχοντας σωστός. Με τα τοστάκια μου, με το χυμό μου, με το σαλαμάκι μου, με το τυράκι μου, με την τηλεόραση για πάρτι μου και τζούνιορς τιβί μέχρι τις δέκα που έκλεινε και έβγαζε εκείνο το ηλίθιο λογότυπο με τα κυβάκια. Συνειδητοποιείτε σε τι εποχή μεγαλώσαμε τα αλάνια των 90s; Δέκα το βράδυ έκλεινε το κανάλι και όχι δεν έβαζε τσόντες το είχα τσεκάρει. Τώρα θα μου βγάλετε το όνομα του τσοντόβιου αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δένεσαι συναισθηματικά με εκείνα τα χρόνια. Πως να μην το κάνεις όταν για να δεις τσόντα στο filmnet στις 2 τη νύχτα ενώ σε ένα σπίτι που έχει ένα σαλόνι και μια κρεβατοκάμαρα μένεις με τη μάνα σου, τα 2 σου αδέρφια και τη γιαγιά; Έπρεπε να περιμένω σαν αληθινός κομάντο να νυχτώσει για να δράσω. Να ξεγλιστρήσω από τον πάνω όροφο της κουκέτας που έτριζε σαν μαούνα, να προσγειωθώ στο ξύλινο πάτωμα που επίσης θα έκανε το θόρυβο του, να πάω στο σαλόνι, να πατήσω το κουμπί της τηλεόρασης και να περιμένω να ανοίξει ελπίζοντας ότι ο μεγάλος αδερφός που κοιμόταν στον καναπέ δεν θα ακούσει τον ήχο της Telefunken που έκανε όταν άνοιγε λες και πέφτουν δυναμιτάκια στην ανάσταση. Για αυτό φίλοι μου κρατήστε τους χαρακτηρισμούς. Από μικρός αλάνι και εγώ, αλλά μέσα στο σπίτι! Ωραίες εποχές με Πασοκ πετρέλαιο θέρμανσης για όλους. Καιγόταν ο κώλος μου στο πλακάκι του μπάνιου που έκαιγε από το καλοριφέρ. Ωραίες εποχές με Μπονάτσο, Μικρούτσικο και Μαλβίνα.<br />Κουράστηκα... πάω για ύπνο.</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=41110</link> <pubDate>Fri, 18 Jan 2019 02:49:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=41110</guid> </item> </channel></rss>If you would like to create a banner that links to this page (i.e. this validation result), do the following:
Download the "valid RSS" banner.
Upload the image to your own server. (This step is important. Please do not link directly to the image on this server.)
Add this HTML to your page (change the image src attribute if necessary):
If you would like to create a text link instead, here is the URL you can use:
