![[Valid RSS]](images/valid-rss-rogers.png "Valid RSS")
This is a valid RSS feed.
This feed is valid, but interoperability with the widest range of feed readers could be improved by implementing the following recommendations.
<managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor>
^
<webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster>
^
... σα κι ένα δροσερό χυμό. Μετά επιβίβαση σ\x92ένα από τα πολλά πλοιάρια που κ ...
^
</channel>
^
<?xml version="1.0" encoding="iso-8859-7"?><!-- Generated on Fri, 19 Apr 2024 02:32:21 +0000 --><rss version="2.0"> <channel> <title>Σκέψεις , στοχασμοί και σχόλια ...</title> <link>http://blogs.musicheaven.gr/bthan</link> <description>Σκέψεις , στοχασμοί και σχόλια για οτιδήποτε αγγίζει τις αισθήσεις μου</description> <language>el</language> <managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor> <webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster> <generator>PHP RSS Feed Generator</generator> <item> <title><![CDATA[Στροφή..]]></title> <description><![CDATA[<p>Αυτές τις μέρες βράζω γενικώς.. Σίγουρα δε φταίει η ζέστη που σιγά σιγά μας εγκαταλείπει αλλά τα πολλά νεύρα στη δουλειά... Εχω βαρέσει κόκκινο κι ας έχω γυρίσει μόλις μια βδομάδα από τις διακοπές ... Και πριν φύγω βέβαια πάλι στο κόκκινο ήμουν...<br /><br />Έχουν περάσει 10 χρόνια στη τωρινή δουλειά μου και η αλήθεια είναι πως δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μακροημέρευα τόσο. Συνήθως στα δυο χρόνια γινόταν και μια αλλαγή. Τελικά όμως όσο μεγαλώνεις κι όσο περισσότερα δημιουργείς τόσο πιο δύσκολα τ'αποχωρίζεσαι. </p><p>Κι αυτό πλέον που σκέφτομαι είναι η δουλειά και το έργο που έχει παραχθεί τόσα χρόνια. Τίποτε άλλο. Όλα τ'άλλα είναι απογοητευτικά... Και γίνονται όλο και πιο απογοητευτικά όσο περνά ο χρόνος...<br /><br />Και βέβαια με το χρόνο περιμένεις κάτι. Περιμένεις μια εξέλιξη , μια φυσική αναγνώριση , ρε αδελφέ!!! Το δικαιούσαι γιατί είσαι πια ο παλαιότερος κι έχεις στηρίξει αμέτρητες καταστάσεις. Κι εκεί ξαφνικά που αναμένεις καρτερικά τη ρημάδα την αναγνώριση τρως μια καρπαζιά που δε ξέρεις από που σου ήλθε.<br /><br />Εμφανίζονται ξάφνου κάποια "λαγωνικά" που αν κάτι πραγματικά αξίζει πάνω τους αυτό είναι η πανάκριβη γραβάτα που φοράνε. Το παίζουν Managers , αναλυτές και άνθρωποι που ξέρουν.. Μα στη πραγματικότητα δε ξέρουν τίποτα κι απλά έχουν διπλαρώσει το αφεντικό και του πουλάνε φούμαρα.. ’νθρωπινες φούσκες, πλάγιοι κι εξαιρετικά επικίνδυνοι...</p><p>Κι αν ήταν βέβαια μόνο αυτό θα το κατάπινες και θα κοίταζες αδιάφορα προς άλλη κατεύθυνση. θα συνέχιζες ήσυχα τη δουλίτσα σου και θα μετέθετες τη προαγωγή για την επόμενη δεκαετία στα πλαίσια της ελληνικής αναξιοκρατικής πραγματικότητας... Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι φούσκες έρχονται να σε διαχειριστούν σαν άμορφη μάζα παραβιάζοντας τα χωρικά σου ύδατα τότε το πράγμα σοβαρεύει..</p><p>Έρχονται από το πουθενά και σου λένε να ξεχάσεις ό,τι ξέρεις και να ασχοληθείς με κάτι αμφίβολο και υποβαθμισμένο. Ν'αφήσεις την εμπειρία και τη γνώση σου και να κάνεις στροφή προς τα πίσω , στροφή στο πουθενά... Να γίνεις υφιστάμενος τού υφιστάμενου , να αφήσεις τα γνωστικά σου όπλα που τόσο ακόνιζες τόσα χρόνια και να εκτεθείς έτσι άοπλος σε μια νέα κατάσταση γεμάτη κινδύνους... Έτσι θα μπορέσουν να σε διαχειριστούν καλύτερα...</p><p>Κι εκεί κάπου βέβαια αρχίζουν οι φαγούρες, οι τσακωμοί και κυρίως τα αμείλικτα διλλήματα.. Να ανοίξεις το φαρμακερό σου στόμα και να τους πεις όσα δεν έχουν ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια; Μήπως πάλι πρέπει να κάνεις τη πάπια και να κάνεις τη στροφή αμίλητος και υποτακτικός απολαμβάνοντας απλά το καλό μισθό σου; Οι καιροί άλλωστε είναι δύσκολοι και οι δουλειές έχουν λιγοστέψει...<br /><br />Τα καλοκαίρι βρέθηκα στη Κεφαλλονιά και για λίγο στην Ιθάκη. Καταπράσινα τοπία , καταγάλανα και ήσυχα νερά. Ο ιδανικός προορισμός για να ηρεμήσει κάποιος.. Δεν τα κατάφερα και τόσο..<br /><br />Εκεί στα μέρη του Οδυσσέα και των μνηστήρων σκέφτηκα πως δε μπορώ να εγκαταλείψω τα όπλα μου , τις θέσεις μου κι αυτά που πίστευα μια ζωή. Ποτέ μου δε το έκανα. Είναι δυνατό να το κάνω τώρα;;; Θα τα κρατήσω γερά στα χέρια μου κι όποιον πάρει ο χάρος... </p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28046</link> <pubDate>Thu, 02 Sep 2010 23:14:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=28046</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Φλουρί!!!!]]></title> <description><![CDATA[<p><br />Τώρα που άλλαξε ο χρόνος και συνειδητοποίησα πλήρως πως μου έπεσε το πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό φλουρί σκέφτηκα να επανέλθω και να κάνω ποδαρικό στο blog μου . <br /><br />Δεν είμαι προληπτικός ούτε πιστεύω σε μαγικές χάντρες ή γούρια που σε προστατεύουν από διάφορα. Στο φλουρί όμως όποτε μου πέφτει(μια φορά στα 15 χρόνια συνήθως) δίνω ιδιαίτερη σημασία. Ίσως να είναι ένα κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας που θέλω να μεταφράζεται σε ένα καλό σημάδι, σ'έναν καλό οιωνό..<br /><br />Και το τελευταίο καιρό είχα ανάγκη πολύ από έναν τέτοιο "οιωνό". Σ'ένα σημάδι που να δείχνει πως κάτι μπορεί να αλλάξει..<br /><br />Όλα άλλωστε μπορούν να μένουν παγερά αμετάβλητα στο χρόνο κι όλα μπορούν να μεταβληθούν μέσα σε μια μόνο στιγμή. Εμείς καθορίζουμε τη δύναμη του χρόνου. Αν θα κάνουμε λίγα ή πολλά , αν θα τον αξιοποιήσουμε ή θα τον κατασπαταλήσουμε εδώ κι εκεί. Σε ατελείωτες δουλειές ή σε πρόσκαιρες απολαύσεις που απορροφούν όλη μας την ενέργεια.. Και βέβαια ξυπνάς ξαφνικά μια στιγμή και βλέπεις το αυτονόητο. Πως υπάρχουν και οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Που κάνουν αυτά που κάνεις εσύ αλλά "χτίζουν" και πράγματα τα οποία εσύ προσπέρασες για να πιάσεις άλλους "υψηλούς" στόχους... Και αυτά τα πράγματα τελικά ίσως να είναι και τα πιο σημαντικά ...<br /><br />Δεν είναι καθόλου ωραίο να έχεις τόσους ανθρώπους γύρω σου , στο σπίτι στη δουλειά , στο περίγυρο αλλά στη πραγματικότητα να είσαι μόνος σου, εσύ και η μοναξιά σου. Να μιλάς και να γελάς και να δείχνεις πως δε τρέχει τίποτα αλλά μέσα σου να ρέουν ποτάμια ολόκληρα...<br /><br />Να ζεις μια ζωή γεμάτη αλλά και άδεια ταυτόχρονα. Μέσα σε ένα βάρος και μια συνεχή ρουτίνα που το χθες να μοιάζει τόσο πολύ με το σήμερα και το αύριο. Κι αυτό το βάρος όσο περνάνε τα χρόνια να το βλέπεις να γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Τις μέρες των εορτών δε, ανυπόφορο. Η ζωή σιγουρά αποζητά περισσότερα από σένα κι εσύ την έχεις ψιλοαγνοήσει.. Πρέπει να το παραδεχτείς..<br /><br />Βέβαια καμιά φορά έρχονται κι έτσι τα πράγματα που μπορεί να μην έχεις εσύ την αποκλειστική ευθύνη για την όλη κατάσταση. Μπορεί να προσπάθησες να συνομωτήσεις με ολόκληρο το σύμπαν προκειμένου να κατακτήσεις αυτό που πραγματικά ήθελες αλλά να πήγαν όλα στραβά. Το σύμπαν να σου γύρισε τη πλάτη και στο τέλος να σ'έστειλε αδιάβαστο κι εσένα και τον νερόβραστο ρομαντισμό σου...<br /><br />Κι επειδή σίγουρα κουβαλάς καντάρια ιδιοτροπίας τα οποία όλο και αυξάνονται με τα χρόνια δε μπορείς όχι με το σύμπαν να τα βρεις αλλά ούτε και με τους απλούς ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Ήσουν ένας άνθρωπος ήσυχος και πράος σαν τον Βούδα κι έχεις μεταλλαχθεί σε αγρίμι... ’ντε να σ'εξημερώσουν τώρα...<br /><br />Ακόμα και γι'αυτούς όμως που έχουν περιέλθει σε μια τέτοια "ημιάγρια" κατάσταση θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμα μια ελπίδα. Αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία κι αυτή θα ήθελα να είναι το κεντρικό νόημα στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα μου.<br /><br />Εύχομαι λοιπόν το 2010 να είναι για όλους μια χρονιά ελπίδας κι επίτευξης στόχων. Μια χρονιά που δε θα γκρεμίσει αλλά θα ξαναχτίσει τις γκρεμισμένες γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων. Και που θα φέρει στη ζωή του καθενός τις σημαντικές μεταβολές που επιθυμεί ο ίδιος ... </p><p>Καλή χρονιά σε όλους και σε όλες!!!!</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26126</link> <pubDate>Sat, 02 Jan 2010 22:09:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=26126</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Αγκάθια..]]></title> <description><![CDATA[Σήμερα το πρωί κοιτάζοντας το ημερολόγιο ένιωσα πάλι να "κολλάει" το μυαλό μου. Τόσος καιρός , τόση σιωπή κι όμως η ίδια πάλι σκέψη , η ίδια επιθυμία , το ίδιο χαμόγελο... Είπα να στείλω μια ευχή , ένα γεια, γιατί όπως είπε κάποτε και μια καλή φίλη ποτέ δεν είναι αργά για ευχές. Μα ένιωσα τόσο ξένος και ανεπιθύμητος που το πήρα αμέσως πίσω. "Δε πάω καθόλου καλά" μονολόγησα και τράβηξα με δύναμη το χαρτάκι του ημερολογίου. Το τράβηξα με δύναμη σαν να ήθελα να ξεριζώσω κάτι από μέσα μου. Κάτι που "φύτρωσε" πριν από πολύ καιρό δίχως να καταλάβω κι εγώ το πως και που τώρα πια σαν να έχει βγάλει αγκάθια και το μόνο που κάνει είναι να με τρυπά όποτε πάω να το αγγίξω έστω κι ελάχιστα.. <br /><br />Παραδόξως σήμερα δεν ένιωσα πληγωμένος. Μόνο μια μικρή αίσθηση λύπης και τίποτε άλλο. Παραμένει βέβαια μέσα μου πάντα ένα παράπονο που δεν έγινε ποτέ αποδεκτό λες και ήταν η μεγαλύτερή μου αμαρτία. Κι αυτό ακόμα όμως ο χρόνος το έχει αποδυναμώσει τόσο που δε σημαίνει τίποτε πια. Ένα εξασθενημένο και ορφανό παράπονο που το παρέσυρε το φθινοπωρινό αεράκι και το σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα..<br /><br />’νοιξα για λίγο το email μου και πήγα πολύ πολύ πίσω.. Σαν κάποιον που ψάχνει το γιατρικό του σε μια ασθένεια που πήγε να υποτροπιάσει μετά από καιρό. Να βρω και να ξαναδιαβάσω αυτά που μου έγραψε με τόση μεγάλη σπουδή εκείνο το πρωϊνό. Να τα διαβάσω και να πειστώ και πάλι πόσο λάθος μπόρεσα να κάνω για έναν άνθρωπο. Που τις ευαισθησίες και τα δακρυά του, αν ήταν δηλαδή κι αυτά αληθινά, τα είχε φυλάξει όπως φαίνεται μόνο για τον εαυτό του..<br /><br />Το κακό (ή το καλό) είναι πως τα βρήκα και τα ξαναδιάβασα..]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25005</link> <pubDate>Sun, 20 Sep 2009 17:41:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25005</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Απαντήσεις..]]></title> <description><![CDATA[<p><br />Τελικά πρέπει να το παραδεχτώ! Είμαι εντελώς αντιδημοσιογραφικός τύπος.. Ούτε ένα blog δε μπορώ να συντηρήσω τρομάρα μου... Που να έγραφα και σε εφημερίδα.. Θα με είχαν απολύσει από τον πρώτο μήνα.. Προτιμώ περισσότερο να διαβάζω παρά να γράφω . Προτιμώ περισσότερο να ακούω και λιγότερο να μιλώ ... Το είχε πει άλλωστε και κάποιος δάσκαλος στα μικρά μαθητικά μου χρόνια : "Το παιδί αυτό γράφει σαν να στέλνει τηλεγράφημα.." Πόσο δίκιο είχε αυτος ο παλιός δάσκαλος με το μεγάλο χάρακα ...<br /><br />Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που μπορώ να μιλώ και να γράφω ακατάπαυστα. Είναι όμως τόσο σπάνιες που δεν αρκούν για να με "βαφτίσουν" συγγραφέα. Για να υπάρξουν θα πρέπει να είμαι ή πολύ χαρούμενος ή πολύ πικραμένος με κάτι.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση βέβαια δε μπορώ να αφήσω αναπάντητο τίποτα. Δεν έχει σημασία αν είμαι στα πολύ κάτω μου και δεν υπάρχει διάθεση. Θα κάτσω και θα στίψω το ξερό μου το κεφάλι προκειμένου να απάντήσω. Δε συμφωνώ καθόλου και τσαντίζομαι με όσους σιωπούν ενώ οι άλλοι τους μιλούν. Πέρα από αγένεια δείχνει τι θεώρηση έχει το κάθε άτομο απέναντι στους άλλους. Δείχνει ερημιά ψυχής κι αισθημάτων. Όχι λοιπόν , τέτοιο πράγμα δεν είμαι...<br /><br />Το τελευταίο καιρό η διάθεσή μου δεν είναι και στα καλύτερά της κι αυτό με κάνει συνήθως να κλείνομαι στο καβούκι μου σα χελώνα. Αυτό δε σημαίνει πως δε βγαίνω ποτέ από αυτό το σκληρό καβούκι... Κάποιοι άνθρωποι μας απογοητεύουν και το χειρότερο όλων είναι πως δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο... Πέρα από έναν επιφανειακό καθωσπρεπισμό κι ένα επίπεδο που συνεχώς προβάλλουν δεν υπάρχει τίποτε άλλο μέσα τους. Να γράφω και να μιλώ γι'αυτούς σίγουρα δε λέει.. Προτιμώ μια απλή φιλική κουβέντα με έναν ξένο άνθρωπο που μπορεί να μη με γνωρίζει ούτε να τον γνωρίζω αλλά υπάρχει μια απλή αμοιβαία και αυθόρμητη εκτίμηση. Πολύ μεγαλύτερη αξία έχει ...<br /><br />Και μιας και είπα τη λέξη "απλή" πρέπει να πω πως έχω αρχίσει να προσέχω περισσότερο πλέον τους απλούς ανθρώπους. Αυτούς που δεν έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα ή ιδιαίτερες γνώσεις ή ιδιαίτερες γνωριμίες ή ιδιαίτερες απόψεις ή ιδιαίτερα γούστα... Ειδικά αυτό το "ιδιαίτερα χαρίσματα" είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να τη ψωνίσει κάποιος πολύ άσχημα και να ξεχάσει τους στοιχειώδεις κανόνες ανθρώπινης συμπεριφοράς κι επικοινωνίας..<br /><br />Μιας κι έρχονται εκλογές θα περίμενα τους πολιτικούς μας να μας δώσουν κι αυτοί κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα θεματάκια. Δυστυχώς φαίνεται να ανήκουν σε μια άλλη ειδική κατηγορία "ιδιαίτερων" ανθρώπων .. Μιλούν διαρκώς τη "ξύλινη" γλώσσα τους και τα αφήνουν όλα αναπάντητα...Τους έχω βαρεθεί κι αυτούς τόσο πολύ που δεν έχω το κουράγιο να γράψω κάτι ούτε για τα μαύρα χάλια τους...<br /><br />Σε αθλητικό επίπεδο μια από τα ίδια. Ο Θρύλος των εκατομμυρίων που τα έχει κάνει μούσκεμα φέτος στο μπάσκετ, ελπίζω να δώσει τη δική του απάντηση αύριο. Όσο κι αν φαίνεται χλωμό, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...<br /><br />Κι επειδή ακριβώς πεθαίνει τελευταία θα ήθελα πολύ αυτό το καιρό να λάβω κι εγώ σε προσωπικό επίπεδο κάποιες απαντήσεις ώστε να πάρω κάποιες οριστικές αποφάσεις. Το πρόβλημα μου είναι πως δε μπορώ να εκφράσω πλέον τα ερωτήματά μου πουθενά... Και η Πυθία ως γνωστόν έχει κλείσει ερμητικά το μαγαζί της εδώ και πολύ καιρό και χρησμούς δε δίνει πια...<br /><br /></p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=23870</link> <pubDate>Sun, 31 May 2009 15:59:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=23870</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Πελατειακές Σχέσεις..]]></title> <description><![CDATA[<br />Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο στην εφημερίδα που μιλούσε για τη σχέση της τέχνης με το εμπόριο και μου προκάλεσε διάφορους συνειρμούς. Έγραφε λοιπόν μια καθηγήτρια φιλολογίας της Βοστώνης που είχε ερευνήσει διεξοδικά το θέμα:<br /><br />"<i>Η σχέση αυτή ήταν πάντα δύσκολη. Η εσωτερική ανάγκη του καλλιτέχνη να δημιουργήσει ένα γνήσιο και ατόφιο έργο πάλευε ακατάπαυστα με την επιθυμία του για φήμη και για χρήμα. Δεν είμαι της γνώμης πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να πεθαίνει της πείνας για να μένει πιστός στο ρομαντικό ιδεώδες.Ούτε βέβαια πως είναι ανάγκη οι καλλιτέχνες να πεθαίνουν απαρατήρητοι στη ψάθα.Απλά όταν αρχίζω να τους βλέπω πρώτα σαν επιχειρηματίες και ύστερα σαν καλλιτέχνες τότε είναι που νιώθω κάτι εντελώς διαφορετικό και δυσάρεστο , όπως ας πούμε όταν βρίσκω μια τρίχα μέσα στη μακαρονάδα που μου έχει σερβίρει το αγαπημένο μου εστιατόριο..</i>".<br /><br />Στο άρθρο υπήρχαν πάμπολλα παραδείγματα επιχειρηματιών - καλλιτεχνών που παρέπεμπαν σε μια άκρατη εμπορευματοποίηση των πάντων. Το άρθρο κατέληγε στη διαπίστωση πως κάποτε υπήρχαν "ο καλλιτέχνης" και "ο άνθρωπος" χωριστά. Ο Βαν Γκογκ πχ ζωγράφιζε αριστουργήματα , αλλά ο αδελφός του ο Τεό ήταν εκείνος που τα πουλούσε. Τώρα ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος(έμπορος) έχουν γίνει ένα και το αυτό. Συμφώνησα απόλυτα..<br /><br />Εγώ πάλι δεν ανήκω ούτε στον καλλιτεχικό χώρο ούτε είμαι κανένας έμπορος. Είμαι ένας απλός άνθρωπος-δέκτης με μικρές και μεγάλες ιδιοτροπίες όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Αυτό που έχω βιώσει σ'ένα άλλο επίπεδο είναι πως υπάρχουν άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου που έχουν έναν ιδιότυπο τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Δεν έχει σημασία αν είναι διάσημοι ή άσημοι, αν έχουν βγάλει πολλά ή λίγα. Αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό τους είναι να βλέπουν όλους τους άλλους πρώτα σαν πελάτες και μετά σαν απλούς ανθρώπους. Από ένα δηλαδή άλλο επίπεδο, ένα σκαλί πιο πάνω.. <br /><br />Νομίζουν πως το χάρισμα που μπορεί να έχουν δικαιολογεί τα πάντα στη συμπεριφορά τους. Δε ξέρω αν το κάνουν άθελά τους ή από σκοπού. Ίσως να μη το καταλαβαίνουν παρασυρμένοι από το καλλιτεχνικό τους πάθος που τους ωθεί σε υπερβολές και αντιφάσεις. Προσωπικά δε θα μπορούσα ποτέ έναν ελάχιστα φίλο μου να τον δω σαν το καλύτερο πελάτη μου. Ούτε θα μπορούσα να θυμάμαι τους άλλους μόνο και μόνο όταν πρόκειται να προωθήσω ή να πουλήσω κάτι. Μου χτυπάει τόσο άσχημα κάτι τέτοιο όσο και η τρίχα μέσα στη μακαρονάδα της καθηγήτριας!!!<br /><br />Δε ξέρω πως τα κατάφερα και ξεκινώντας από τη τέχνη κατέληξα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ίσως επειδή και στα δύο η άκρως πελατειακή συμπεριφορά πληγώνει.. Βέβαια στη τέχνη, ο θαυμαστής ή ο ακροατής ή τέλος πάντων ο αποδέκτης μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια και να πληρώσει αποδεχόμενος το "ψώνισμα" του δημιουργού. Στις ανθρώπινες σχέσεις(σε όποιο επίπεδο κι αν είναι αυτές) όμως μπορεί; Σιγουρα όχι ...]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=22580</link> <pubDate>Tue, 03 Mar 2009 22:42:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=22580</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Μίσος..]]></title> <description><![CDATA[<p>Βλέποντας το απόγευμα τις νέες καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας ένιωσα αμηχανία.Τέτοια καταστροφική μανία προς κάθε κατεύθυνση δεν έχω ξαναντικρύσει. ’νθρωποι σε απόγνωση μπροστά από τα κατεστραμμένα μαγαζιά τους, άνθρωποι που αύριο θα μείνουν χωρίς δουλειά σε μια τόσο δύσκολή οικονομική συγκυρία.. Εικόνες καταστροφής και χάους μπροστά από πυρπολημένα αναποδογυρισμένα οχήματα και κάδους απορριμάτων ..<br /><br />Ελπίζω να μη γίνομαι "ιερόσυλος" που αναφέρομαι πρώτα στις υλικές καταστροφές κι όχι στη δολοφονία του μικρού Αλέξη. Σίγουρα η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ'όλα και δεν το ξεχνώ. Απλά νομίζω πως όσα επακολούθησαν του γεγονότος αποτελούν καπηλεία του θλιβερού συμβάντος κι όχι έκφραση λύπης. Καπηλεία από τους μικρόψυχους πολιτικούς, καπηλεία από μηδαμινούς δημοσιογραφίσκους , καπηλεία κι απ'όλους αυτούς τους γνωστούς-αγνώστους που άδραξαν την ευκαιρία ώστε να εκφράσουν τα χειρότερα των συναισθημάτων τους με το πιο βίαιο τρόπο.<br /><br />Ο μικρός Αλέξης σίγουρα δε φταίει όπως δε θα έφταιγε οποιοσδήποτε άοπλος δεκαπεντάχρονος που θα βρισκόταν στη θέση του. Αυτές οι αλόγιστες καταστροφές όμως δεν εκφράζουν λύπη ή θλίψη για τον άδικο χαμό του. Εκφράζουν ένα τυφλό μίσος απέναντι σε ολόκληρη τη κοινωνία που θα πρέπει να μας προβληματίσει. <br /></p><p>Από το Νοέμβρη του 1991 που σα φοιτητής αντίκρυσα καμμένη την ιστορική Πρυτανεία του Πολυτεχνείου ο κύκλος της βίας μεγαλώνει συνεχώς. Στα γήπεδα , στους δρόμους , στις τηλεοράσεις, το παρατηρείς διαρκώς. Το φαινόμενο επεκτείνεται σαν επιδημία χολέρας και δε γίνεται τίποτα που να μπορεί να το αναστρέψει..<br /><br />Το κράτος φαίνεται πραγματικά ανίκανο να εφαρμόσει το νόμο αλλά και να προστατεύσει τον απλό πολίτη. Ανέχεται παραβατικές συμπεριφορές και διατηρεί "άβατα" σε όλη την επικράτεια. Σ'αυτό "βοηθά" μια αστυνομία που εκτίθεται διαρκώς από ενέργειες αστυνομικών-ΡΑΜΠΟ που έχοντας παρανοήσει το ρόλο τους δρούν κατά βούληση.<br /><br />Από την άλλη πάλι είναι λυπηρό να βλέπεις παιδιά μικρής ηλικίας που φορώντας μια κουκούλα και κρατώντας ένα καδρόνι πιστεύουν πως κάνουν επανάσταση. Τους έχουν πει πως στη βία απαντάς με περισσότερη βία. Πως καίγοντας και καταστρέφοντας τη περιουσία απλών πολιτών επιτελείς έργο.. Αυτοί που τους τα είπαν έτσι και τους έδειξαν αυτό τον ολισθηρό δρόμο είναι σίγουρα κοινοί εγκληματίες ..<br /><br />Αυτό λοιπόν που ήθελα να καταθέσω είναι πως αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ώρες δεν είναι απλή έκφραση λύπης και διαμαρτυρίας. Είναι έκφραση μίσους .. Ενός μίσους που διαρκώς καλλιεργείται από κάποιους και ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο .. <br /><br />Δυστυχώς σε όποιο κανάλι κι αν γύρισα άκουσα να το αποκαλούν λύπη , θλίψη , οργή , αγανάκτηση ..</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=20994</link> <pubDate>Mon, 08 Dec 2008 21:53:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=20994</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Ουγκάντα...]]></title> <description><![CDATA[Σήμερα είπα να ξαναγράψω κάτι σε τούτο το έρημο blog. Το έχω παραμελήσει πολύ είναι η αλήθεια αλλά μάλλον για όλα φταίει η διάθεσή μου που το τελευταίο καιρό είναι κάπως πεσμένη. Έτσι λοιπόν το σημερινό μου θέμα θα εμπεριέχει κι αυτό αναπόφευκτα μια δόση γκρίνιας ..<br /><br />Προσωπικά δεν ανήκω στους καπνιστές ούτε ποτέ μου ένιωσα την ανάγκη ή την επιθυμία για ένα έστω τσιγάρο. Οι δικοί μου το ίδιο. Κανείς τους δε καπνίζει όπως κανείς άλλωστε και από το στενό συγγενικό περιβάλλον. Είναι φαίνεται οικογενειακή παράδοση ή κάποιο κληρονομικό αντικαπνιστικό γονίδιο.. Από την άλλη πάλι , δεν ενοχλούμαι ιδιαίτερα από το καπνό εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Αυτά που μ'ενοχλούν πολύ είναι σίγουρα άλλα κι έχουν σχέση περισσότερο με θέματα συμπεριφοράς...<br /><br />Πριν από αρκετό καιρό είχε έρθει στην εταιρεία που δουλεύω ένας νέος υπάλληλος ο Γ. Δούλευε για πολλά χρόνια σε τραπεζικά συστήματα στην Ελβετία και σοβαροί οικογενειακοί λόγοι τον έφεραν πίσω στην Ελλάδα. Δε δουλεύαμε στο ίδιο project ούτε είχαμε τον ίδιο προϊστάμενο. Στις λίγες φορές που πιάσαμε κουβέντα μου φάνηκε πολύ σοβαρός επαγγελματίας , έμπειρος και πολύ καταρτισμένος στο αντικείμενό του. Συχνά μ'έκανε να γελάσω ακούγοντάς τον να καυτηριάζει κάποιες καταστάσεις που συναντούσε στο δρόμο , στη δουλειά και γενικά στο νέο του περίγυρο.. Ήταν φανερό πως είχε μάθει να λειτουργεί κάτω από άλλες συνθήκες και δυσκολευόταν λίγο να προσαρμοσθεί στις νέες...<br /><br />Μια μέρα κι ενώ ήμουν απορροφημένος με τα θέματα της δουλειάς ήρθε και μου χτύπησε τον ώμο. "Μυρίζεις κάτι; " μου είπε με έκδηλο βλέμμα ανησυχίας. Με ξάφνιασε είναι η αλήθεια και για μια στιγμή νόμισα πως πιάσαμε φωτιά.. Αμέσως μετά πήρα μια βαθειά ανάσα για να εξακριβώσω τι συμβαίνει. Δεν ανίχνευσα τίποτα! "Δεν μυρίζω κάτι..." του είπα με απόλυτη ειλικρίνεια. "Κι όμως κάτι μυρίζει... " επέμεινε εκείνος. Πραγματικά αισθάνθηκα άβολα που δεν αντιλαμβανόμουν αυτό που μου έλεγε!!! Του ζήτησα να γίνει λίγο πιο σαφής γιατί είχα και πολλή δουλειά ... "Κάποιος καπνίζει..." μου είπε με ένα πολύ σοβαρό ύφος που παρέπεμπε στον Ηρακλή Πουαρό... <br /><br />Έκανα μια γρήγορη περιστροφή του κεφαλιού μου σα περισκόπιο στον μεγάλο ενιαίο χώρο για να εξακριβώσω τα λεγόμενα του. Δε βρήκα κανέναν να καπνίζει, αλλά ξανακοιτάζοντας προς στον εξωτερικό διάδρομο ανακάλυψα τελικά τον "ένοχο".. "Ξέρεις Γ , γενικά δεν καπνίζουν στο χώρο, αλλά δεν είναι και τελείως απόλυτο αυτό..." προσπάθησα να δικαιολογήσω τα πράγματα.. "Αυτά τα πράγματα ούτε στην Ουγκάντα δε γίνονται.." μου είπε περίλυπος και σε χαμηλό τόνο για να μην ακουστεί δημοσίως η δυσαρέσκειά του. Εκείνη τη στιγμή θεώρησα κάπως υπερβολικά τα λόγια του, χαμογέλασα, κι άνοιξα διάπλατα το παράθυρο πίσω μου για να τον καθησυχάσω. Ανησύχησα βέβαια γι'αυτόν επειδή γνώριζα καλά το δικό του προϊστάμενο που ήταν μέγας καπνιστής...<br /><br />Μετά από λίγο καιρό έμαθα αιφνιδιαστικά πως ο Γ έφυγε από την εταιρεία. Έγινε τόσο απότομα αυτό που δε πρόλαβα ούτε να τον αποχαιρετήσω. Δε ξέρω με βεβαιότητα τους πραγματικούς λόγους που το προκάλεσαν.<br /><br /> Αυτό που έμαθα είναι πως ο άνθρωπος υπέφερε από βαρύ άσθμα και γι'αυτό είχε τέτοια υπερευαισθησία στο καπνό.. Την ίδια υπερευαισθησία είχε βέβαια και σε άλλα θέματα πάνω στη δουλειά και δε δίσταζε να πει ευθέως τη σταθερή και ακέραιη γνώμη του.. Είναι γνωστό πως όταν τη λες, ενοχλείς και φορτώνεις κάποιους ακόμα κι αν έχεις το απόλυτο δίκιο...<br /> <br />Μ'έζωσαν τα φίδια και ρώτησα τις τότε "προϊστάμενες αρχές" μου να μάθω τι έγινε τελικά μ'αυτόν τον άνθρωπο.. Το τι άκουσα δε περιγράφεται.. Είχαν τελικά κι αυτοί "υπερευαισθησία" αλλά σε άλλα πράγματα! "Ήταν πολύ αντιδραστικός ο Γ" μου είπε ο ένας με φοβερή άνεση!!! "Δεν ήταν αρκετά καλός. Δυσανασχετούσε.." είπε απλοϊκά και ξερά κάποιος άλλος..<br /><br />Κανείς δεν είπε για ποιο θέμα δυσανασχετούσε ή αν είχε τέλος πάντων δίκιο ή άδικο σ'αυτά που δυσανασχετούσε. Όλα αυτά φάνηκαν στα μάτια τους μικρές λεπτομέρειες και σκέφτηκα πως έτσι πάντα θα είναι για όσους έχουν προαποφασίσει να "αφορίσουν" ή να διαγράψουν κάποιον ..<br /> <br />Επειδή πάντα πιστεύω αυτό που βλέπω ο ίδιος κι όχι αυτό που μου "σερβίρουν" οι άλλοι ένιωσα λύπη και θυμό(αυτά τα δύο μου έρχονται συνήθως μαζί!!!) με όλες αυτές τις σαθρές δικαιολογίες που σίγουρα δεν είχαν καμία σχέση με τη πραγματικότητα. Και σκέφτηκα πως δεν ήταν τελικά καθόλου υπερβολή η "Ουγκάντα" που έλεγε ο συνάδελφος. Είχε απόλυτο δίκιο. Υπάρχει παντού κάπου δίπλα μας, όπου απουσιάζει ο ελάχιστος σεβασμός απέναντι στις ιδιαιτερότητες και στα δικαιώματα των άλλων...<br /> <br /><br /><br />]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=19861</link> <pubDate>Sat, 11 Oct 2008 00:35:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=19861</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Λαλάρια]]></title> <description><![CDATA[Πάνε δέκα μέρες που επέστρεψα στη καθημερινότητα και είπα να γράψω κάτι από τις φετινές καλοκαιρινές εξορμήσεις.<br /><br />Φέτος λοιπόν μετά από χρόνια επισκέφθηκα και πάλι έναν από τους αγαπημένους μου καλοκαιρινούς προορισμούς , τη Σκιάθο. Το νησί του Παπαδιαμάντη βούλιαζε περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο κόσμο (ας είναι καλά το Μamma mia που γυρίστηκε<br /> στη γειτονική Σκόπελο) αλλά η ομορφιά του παρέμενε όπως την είχα φυλαγμένη καλά στο μυαλό μου. Ένα καταπράσινο νησί με έντονες καταβολές βουνού ή αλλιώς μια φυσική συνέχεια του Πηλίου στη θάλασσα του Αιγαίου..<br /><br />’νοιξα το χάρτη μου να ερευνήσω καλύτερα την ακτογραμμή του νησιού. Οι περισσότερες παραλίες γνωστές κι εύκολα προσβάσιμες. Η ματιά μου έπεσε εκεί στο βόρειο τμήμα του όπου υπάρχει μια παραλία στην οποία δεν οδηγεί κανένας δρόμος. Τα Λαλάρια είναι μια παραλία που μπορεί κάποιος να την επισκεφθεί μόνο δια θαλάσσης... Διάβασα πολύ ωραία σχόλια γι'αυτή..<br /><br />Το επόμενο πρωί ήταν η μοναδική μέρα των διακοπών που επέτρεψα στο ξυπνητήρι του κινητού μου να χτυπήσει. Σηκωθήκαμε και κατεβήκαμε γρήγορα στο παλιό λίμανι με μια μόνο μικρή στάση στην οδό Παπαδιαμάντη για μια ζεστή μπουγάτσα κι ένα δροσερό χυμό. Μετά επιβίβαση σ\x92ένα από τα πολλά πλοιάρια που κάνουν τον περίπλου του νησιού. Αυτές τις μικρές θαλάσσιες περιηγήσεις πάντα τις έχω στο μυαλό μου όταν επισκέπτομαι ένα νησί. <br /><br />Το πλοιάριο προσέγγισε γρήγορα τις βραχώδεις βόρειες ακτές και η περιήγηση άρχισε. Είδαμε τη σκοτεινή σπηλιά , τη γαλάζια σπηλιά και πηγαίναμε για τη σπηλιά της φόνισσας... Είχε αρχίσει λίγο να με κουράζει η σπηλαιολογία όταν αντικρύσαμε τη μοναχική παραλία, τα Λαλάρια. Μια λευκή παραλία που σε τίποτα δε θυμίζει τις άλλες πευκόφυτες παραλίες του νησιού αλλά σίγουρα τις συναγωνίζεται σε ομορφιά ακόμα και δίχως ίχνος δένδρου. Τεράστιοι βράχοι ορθώνονται σα βουνά κι αποκόπτουν κάθε άλλη πρόσβαση από τη στεριά. ’λλοι πάλι πολύ μικρότεροι και λείοι που υπάρχουν μέσα στο νερό λειτουργούν σα θαλάσσιες πολυθρόνες για τους επισκέπτες της. Τα βότσαλά της εξαιρετικά στρογγυλά σαν να τα έχει σμιλέψει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο σ'αυτό το σημείο της γης το θαλάσσιο κύμα...<br /><br />Κάναμε μια ολιγόωρη στάση για τις απαραίτητες βουτιές. Η παραλία γέμισε από ζωή και κόσμο καθώς κι άλλα πλεούμενα την προσέγγιζαν μαζί με μας. Αν ήταν άνθρωπος θα έλεγα πως χαμήλωσε το βλέμμα της πάνω μας και μας αγκάλιασε απλόχερα με τη πλούσια σκιά της και τα διάφανα νερά της.. Ένιωσα πως θα ήθελα να περάσω όλη τη μέρα μου εκεί..<br /><br />Δυστυχώς φύγαμε σχετικά γρήγορα γιατί είχαμε κι άλλους προορισμούς να προλάβουμε.Δε μου αρέσει να τρέχω να προλάβω πράγματα σε φάση διακοπών και ειδικά όταν κάπου μου αρέσει δε με κουνάει ούτε σεισμός. Στη προκειμένη περίπτωση όμως δε γινόταν και διαφορετικά... Φεύγοντας μόνο τράβηξα μερικές φωτογραφίες και πήρα λίγα βότσαλα(!).<br /><br />Καθώς απομακρυνόμασταν, η παραλία άρχισε σιγά σιγά να ερημώνει από ανθρώπους και να παίρνει την αρχική της μοναχική μορφή. Μπροστά σ'αυτή τη θέα η σκέψη μου αναπόφευκτα ταξίδεψε για λίγο και κάπου αλλού .. <br /><br />Το καραβάκι μας τράβηξε γοργά για το κάστρο και στη συνέχεια για την Ασέληνο..<br />]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=19171</link> <pubDate>Thu, 04 Sep 2008 01:07:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=19171</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Συμμετοχή]]></title> <description><![CDATA[Χθες βρέθηκα στο γύρο της Αθήνας. Έτσι ξαφνικά δίχως να το πολυσκεφτώ είπα να πάω να τρέξω μερικά χιλιόμετρα το συννεφιασμένο πρωινό της Κυριακής. Δεν είχα ξαναπάει άλλωστε κι έψαχνα μια ευκαιρία για να το κάνω. Ήταν μια ευκαιρία να μετρήσω και λίγο τις δυνάμεις μου.. Πολύ σκούριασμα έχει πέσει τελευταία..<br /><br />Η διαδρομή απολύτως γνώριμη μέσα από κεντρικούς δρόμους που στη καθημερινότητα αναστενάζουν μέσα στο κυκλοφοριακό χάος. Ήταν περίεργη αυτή η αίσθηση να τους διασχίζεις απαλλαγμένος από τα αυτοκίνητα ,τα καυσαέρια και τη τροχαία(μ'έχουν βάλει στο μάτι τώρα τελευταία..). Το πλήθος μεγάλο. Παιδάκια ,άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, νέοι , γέροι , άνθρωποι κάθε ηλικίας και τύπου που έκοψαν λίγο από τον ύπνο τους και κατέβηκαν να τρέξουν.<br /><br /> Εκκίνηση από το Καλλιμάρμαρο με λίγες ψιχάλες αλλά πολλές τυμπανοκρουσίες.<br />Μέχρι το Χίλτον η πομπή θύμιζε επιτάφιο από το συνωστισμό.Διασχίσαμε τη Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι την Πανεπιστημίου και κατηφορίσαμε για Ομόνοια και Πειραιώς. Κάπου εκεί αραιώσαμε.. Ο δρόμος κατηφορικός κι εύκολος μέχρι το Θησείο. Μετά μια σχετική ανηφόρα κάτω από την Ακροπολή. Μετά Συγγρού , Αμαλίας και τερματισμός στο Ζάππειο.. <br /><br />Μια πρωινή βόλτα που δύσκολα την κάνεις υπό άλλες συνθήκες.. Πάνω απ'όλα μου έκανε εντύπωση η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου.Ενός κόσμου που θέλει να τρέξει εμπρός, ν'αθληθεί δίχως σκοπιμότητες και "μεγαλομανίες" για διάκριση. Τι να τη κάνω μια αθλητική διάκριση που είναι συνυφασμένη με ντόπες και οικονομικά κίνητρα; Καμία αξία δεν έχει κι εξυπηρετεί σκοπούς που μόνο αθλητικοί δεν είναι.. Πολύ περισσότερο αθλητές θεωρώ κάτι ηλικιωμένους που συμμετέχουν σε τέτοιους λαϊκούς δρόμους από κάτι άλλους επαγγελματίες "αθληταράδες" που φαρμακώνονται για ένα ρεκόρ και που τα παίρνουν χοντρά με τις ευλογίες και τις χορηγίες του κράτους.. Τα στάδια έχουν μετατραπεί σε σύγχρονες ρωμαϊκές αρένες μα σίγουρα ο πολύς ο κόσμος επιζητά κάτι άλλο και μπορεί να το βρει και έξω από αυτά..<br /> <br />Μου άρεσε τόσο αυτή η πρωινή βόλτα όσο και το μήνυμα που στέλνει και μετάνιωσα που τόσα χρόνια αν και κάτοικος αυτής της πόλης δε την είχα ξανακάνει. Κι όσο για τις δυνάμεις μου, μάλλον δεν ήμουν τελικά και τόσο σκουριασμένος ώστε να έχω πρόβλημα με οκτώ χιλιόμετρα... Έτσι μου'ρχεται ν'αρχίσω να παίρνω μέρος και σε μεγαλύτερες αποστάσεις..<br /><br />Ο δρόμος μετέφερε ένα ακόμα σημαντικό μήνυμα. Ήταν αφιερωμένος στη γιορτή της μητέρας. Ένας ακόμα λοιπόν σοβαρός λόγος για συμμετοχή...]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=16436</link> <pubDate>Mon, 12 May 2008 23:38:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=16436</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Κάθαρση!]]></title> <description><![CDATA[<p>Προχθές τo πρωί έβαλα επιτέλους σε εφαρμογή το σχέδιο κάθαρσης. Τους το είχα άλλωστε προαναγγείλει από μέρες.Αρκετή σαβούρα έχει μαζευτεί στο σπίτι..<br /><br /> Είπα να ξεκινήσω σκαρφαλώνοντας στο πατάρι που είναι και ο πιο γεμάτος χώρος του σπιτιού.Παλιά αντικείμενα , παλιά σχολικά βιβλία,παλιά εξαρτήματα υπολογιστών ... Όλα παλιά κι αραχνιασμένα, απαξιωμένα και φθαρμένα στη ροή του χρόνου..<br /><br />Ψάχνοντας να βρω τι θα πετάξω άρχισα να τα περιεργάζομαι. Μεταξύ των άλλων βρήκα έναν παλιό άψυχο παιδικό φίλο από την εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα τα PCs. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που γνώρισα , ένας Apple IIe.Με τη μικρή του πράσινη οθόνη, το ενσωματωμένο στη κεντρική μονάδα του πληκτρολόγιό και τα τεράστια θορυβώδη drives του.Τον χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου για τη δουλειά του κι ένα μεσημέρι πήγα κρυφά και τον άνοιξα για να δω τι θα κάνει.. Έτσι ξεκίνησε η εποικοδομητική γνωριμία μας..<br /><br />Πιο πέρα άλλο ένα "παλαιολιθικό" μηχάνημα από την εποχή των σπουδών.Ένας ηρωικός 286 για τον οποίο έδωσα και τις τελευταίες οικονομίες μου κάποτε.. To πόσο περιποίηση,ξεσκόνισμα και γυάλισμα έχω ρίξει σ'αυτό το μηχάνημα δε λέγεται.. Το βρήκα με τρία εκατοστά σκόνη πάνω του...Έπιασα λοιπόν να το καθαρίσω λίγο όπως κάποτε. Το ίδιο έκανα και στ'άλλα που βρήκα..<br /><br />Δε ξέρω τι μου συμβαίνει με ορισμένα παλιά αντικείμενα.Δε μπορώ να τα ξεφορτωθώ με τίποτα!!! Σε τέτοιο βαθμό, που τελικά αρχίζω να πιστεύω πως αδικήθηκα που δεν έγινα συντηρητής αρχαιοτήτων ή τουλάχιστον παλαιοπώλης.. Δεν έχω πρόβλημα να τα δώσω ή να τα χαρίσω(ποιος θα τα πάρει δε ξέρω..). Να τα πετάξω έχω πρόβλημα.. Κάτι παρόμοιο(αλλά πολύ χειρότερο ) ισχύει και για ορισμένες σκέψεις μου που αφορούν το παρελθόν. Να τις παρακάμψω μπορώ αλλά σίγουρα όχι και να τις διαγράψω εντελώς.Με τη πρώτη αφορμή μπορώ να τις επαναφέρω και πάλι σαν να τις έκανα μόλις χθες. Μονόχρωμες ξεθωριασμένες φωτογραφίες που ξαφνικά χρωματίζονται και αποκτούν τόνο και λάμψη. Θέλω να πιστεύω πως δε πρόκειται απλά για εμμονές. Σκέψεις είναι κι αυτές , μόνο που είναι περισσότερο ισχυρές από κάποιες άλλες. Ένας τεράστιος "Σισύφειος Λίθος" που όλο τον σπρώχνω εμπρός κι όλο κάνει πίσω να με πλακώσει..<br /><br />Στα θέματα της δουλειάς αυτό βοηθά γιατί δύσκολα ξεχνώ πράγματα και θυμάμαι λεπτομέρειες που μ'εχουν γλυτώσει από τραβήγματα. Σ'όλα όμως τα άλλα θέματα αυτό το πισωγύρισμα σκέψης και η απόλυτη διατήρηση στη μνήμη μου προσώπων, λόγων και καταστάσεων δε βοηθά καθόλου και μάλλον αποτελεί βάσανο.. Το χειρότερο είναι πως δεν το βλέπω και να μεταβάλλεται μέσα το χρόνο και η μόνη περίπτωση να ξεπεραστεί είναι να προσβληθώ από αλτσχάιμερ..<br /><br />Μάζεψα κάτι λιγοστά και κατέβηκα από το πατάρι.<br /><br />- Τι έγινε το άδειασες επιτέλους;<br />- Μόνο κάτι λίγα..<br />- Μα έχει όλο άχρηστα πράγματα!! Αυτή ήταν η κάθαρση που μας φοβέριζες;;;;<br />- Έχει πράγματα που δεν θα τα χαρακτήριζα πλέον ως χρήσιμα , αλλά δεν είναι και για πέταμα!!!!! Η κάθαρση θα συνεχιστεί κανονικά από άλλο σημείο του σπιτιού!!!!!!!!!!!!!!<br />- ...<br /><br /><br /></p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=15893</link> <pubDate>Tue, 22 Apr 2008 20:35:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=15893</guid> </item> </channel></rss>If you would like to create a banner that links to this page (i.e. this validation result), do the following:
Download the "valid RSS" banner.
Upload the image to your own server. (This step is important. Please do not link directly to the image on this server.)
Add this HTML to your page (change the image src attribute if necessary):
If you would like to create a text link instead, here is the URL you can use:
