![[Valid RSS]](images/valid-rss-rogers.png "Valid RSS")
This is a valid RSS feed.
This feed is valid, but interoperability with the widest range of feed readers could be improved by implementing the following recommendations.
<managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor>
^
<webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster>
^
</channel>
^
<?xml version="1.0" encoding="iso-8859-7"?><!-- Generated on Fri, 19 Apr 2024 07:57:30 +0000 --><rss version="2.0"> <channel> <title>Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΟΣ</title> <link>http://blogs.musicheaven.gr/marakiasteraki</link> <description>Τραγούδια, ποιήματα, σκέψεις</description> <language>el</language> <managingEditor>info@musicheaven.gr</managingEditor> <webMaster>info@musicheaven.gr</webMaster> <generator>PHP RSS Feed Generator</generator> <item> <title><![CDATA[Όταν μεγαλώσεις και πας σε δικό σου σπίτι, θα πάρεις σκύλο!]]></title> <description><![CDATA[<p><b><i>Ήταν Σεπτέμβριος του 2000. Είχα αποφασίσει να συνοδεύσω τη μητέρα μου στην καθιερωμένη βδομαδιάτικη βόλτα στο σούπερ μάρκετ. Εκεί, εντόπισα ένα μικρό λουλουδένιο βιβλιαράκι με λουκέτο στο πλάι. Ρώτησα όλη απορία τη μαμά μου πού χρησιμεύει αυτό και γιατί έχει κλειδί. Αυτό είναι ένα ημερολόγιο, μου λέει. Μπορείς να γράφεις τις σκέψεις σου, τους πόθους σου, στιγμιότυπα της καθημερινότητας σου και είναι καθαρά προσωπικό, εάν εσύ δεν επιλέξεις να το μοιραστείς με κάποιον. Για αυτό και έχει κλειδαριά επάνω! Εμείς δεν είχαμε κλειδιά καλά καλά ούτε στο δωμάτιο μας! Φαντάσου πόσο ισχυρά μυστικά μπορείς να γράφεις εκεί μέσα...</i></b><b><i>Καθ'όλη την διάρκεια της διαδρομής με βασάνιζε ένα πράγμα. Τι σπουδαίο έχω να μοιραστώ με ένα τετράδιο που λειτουργεί σαν μαγικός καθρέφτης και γνωρίζει τα πάντα για μένα όπως κανένας άλλος; Να έγραφα για το πόδι; Το ήξεραν όλοι ότι είμαι κουτσή. Δεν ήταν μυστικό. Το έδειχναν ακόμη και τα τζάμια των σούπερ μάρκετ. Να έγραφα για το τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω; Ήταν τόσα πολλά επαγγέλματα που ήθελα να ακολουθήσω όταν μεγαλώσω που ένα τετραδιάκι τέτοιο δεν έφτανε να τα φιλοξενήσει. Να έγραφα για τη μέρα μου στο σχολείο; Θα ήταν βαρετό ακόμη και για ένα τετράδιο να ακούσει αυτά που είχα να πω. Ποιος νοιάζεται... </i></b><b><i>Έτσι, άνοιξα την πρώτη σελίδα και έγραψα τους τρεις πιο μεγάλους πόθους της ζωής μου. Θέλω η μαμά μου να κάνει ένα μωρό να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου με κάποιον, θέλω να κάνω μια δουλειά που να μπορώ να βγάζω αρκετά χρήματα ώστε να βοηθήσω ανθρώπους και ζώα όταν αυτό χρειαστεί και θέλω ένα δικό μου σκύλο. Ένα χάσκι του 2000. Δεν είναι πανέμορφο;</i></b><b><i>Πήρα μια βαθιά ανάσα, ξαναδιαβάζοντας τις ευχές μου. Σα να πίστευα πως αν το διαβάσω για δεύτερη φορά, θα γίνουν πιο ισχυρές και θα πραγματοποιηθούν. Έπειτα το κλείδωσα και πήγα να το μοιραστώ με τη μαμά μου. Δε θυμάμαι το γιατί ενώ ήταν προσωπικό. Ίσως γιατί αυτή είχε την ιδέα για την αγορά του ημερολογίου και ήθελα την επιβράβευση της ορθής χρήσης.</i></b><b><i>Μια βδομάδα αργότερα, ήρθε χαρούμενη η μαμά μου στο σχολείο να με πάρει. Δεν είχαμε σχολάσει ακόμη ούτε ήμουν άρρωστη. Είχε φέρει στο σπίτι ένα λυκοσκυλάκι. Εκείνη τη στιγμή το ημερολόγιο σφράγισε σαν μικρός θεός μέσα μου και η μαμά μου ήταν η ηρωίδα μου. Κοιμόταν ήσυχα και χουχουλιάρικα σε ένα χαρτόκουτι με μια πικέ κουβερτούλα που συνηθίζαμε να στρώνουμε στη κοινόχρηστη κούνια του συγκροτήματος τα απογεύματα που παίζαμε.</i></b><b><i>Δυστυχώς, δεν κατάφερα να κρατήσω το συγκεκριμένο σκυλάκι πάνω από τέσσερις ώρες. Μόλις επέστρεψε η σπιτονοικοκυρά από την δουλειά της και το είδε, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό στην ιδέα ότι μπήκε σκύλος στο χώρο που φιλοξενεί τις αγαπημένες τις γατούλες και μας διέταξε να τον διώξουμε κακήν κακώς. Το σκυλάκι δόθηκε σε ένα παλικάρι που διατηρούσε βενζινάδικο στην περιοχή. Για λίγο διάστημα προσπάθησα να κρατήσω επαφή. Μετά δεν γνωρίζω τι απέγινε.</i></b><b><i>Έπειτα από αυτό το συμβάν και για όλα τα υπόλοιπα χρόνια που έμεινα με τη μαμά μου στο ίδιο σπίτι, ήταν απαγορευτικό να σκεφτώ να πάρω άλλο σκύλο αν δεν αποκτήσουμε δικό μας σπίτι με αυλή. Το οποίο αργότερα αντικαταστάθηκε με το όταν πας σε δικό σου σπίτι και αν συμφωνεί ο άντρας σου, μπορείτε να πάρετε ό,τι σκύλο εσείς θέλετε!</i></b><b><i>Πριν τρία χρόνια, γνώρισα την τωρινή μου σχέση. Ένα παλικάρι με μητέρα φυσιοθεραπεύτρια, με σπίτι το οποίο διαθέτει αυλή, δύο σκυλιά και μία γάτα! Αφού γίναμε πολύ καλοί φίλοι και γνωριστήκαμε σε σημείο που ήταν αρεστός ο ένας στον άλλον, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να μείνουμε μαζί. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο ήθελα να βλέπω τα σκυλάκια που ήδη είχε στο σπίτι του. Μετά όμως γυρνούσα στο σπίτι και κάτι μου έλειπε. Σιγά σιγά και αφού είδα ότι δεν έχουμε χωρίσει, άρχισε να μου γίνεται εμμονή η φράση της μητέρας μου και αφού πήρα θετική απάντηση από αυτόν άρχισα να ψάχνω τις αγγελίες μία μία για τον τέλειο σκύλο.</i></b><b><i>Στις αγγελίες έβλεπα πολλά σκυλάκια τα οποία τα συμπονούσα, γιατί υπογραμμίζονταν κάποιο κινητικό πρόβλημα ή ακόμη και οράσεως, λόγω του ότι γνώριζα από τον εαυτό μου ότι είναι δύσκολο να ανήκεις στη μειονότητα και να προσπαθείς να ξεχωρίσεις. Πόσο μάλλον αν αυτό αποτελέσει και αναγκαστικό κίνητρο σου την απόκτηση ενός σπιτιού προκειμένου να μη μείνεις στο δρόμο για πάντα και πεθάνεις από αφαγία ή από υπερβολική ταχύτητα αυτοκινήτου.</i></b><b><i>Παρ΄ότι όμως ήμουν πιο κοντά σε αυτήν την νοοτροπία, ήμουν λίγη για να έχω τα κότσια να το κάνω και έτσι συνέχισα να ψάχνω υγιή σκυλάκια με την λογική ότι δεν έχω αρκετά λεφτά και με την λογική ότι έχω ήδη αρκετά προβλήματα για να προσθέσω και άλλα στη ζωή μου.</i></b><b><i>Στο ενδιάμεσο, βρέθηκε ο Δημήτρης. Ένα παλικάρι, το οποίο έδινε ένα μικρό σκυλάκι, άριστα μορφολογικά και κλειδωμένο με τη βούλα στα τρία κιλά. ’ψογος χαρακτήρας, χαδιάρης, υπάκουος, διασκεδαστικός, σχεδόν αθόρυβος. Θα ορκιζόμουν ότι ήταν το σκυλί που ήθελα από μικρή να έχω και ο πιο γρήγορος και μόνιμος έρωτας που υπήρξε ποτέ στη ζωή μου ως τώρα.</i></b><b><i>Έξι μήνες αργότερα, ο μικρός άρχισε να κλαίει και να κουτσαίνει ελαφρά. Η πρώτη επίσκεψη στον κτηνίατρο έδειξε θλάση. Του δόθηκε για 5 ημέρες μετακαμ, αλλά δεν υπήρξε καμιά διαφορά με το πέρασμα των ημερών. Η επόμενη κίνηση μας ήταν η ακτινογραφία, η οποία έδειξε ομόφωνα σε όλους τους κτηνιάτρους πως πρόκειται για ατροφία κεφαλής, το οποίο διορθώνονταν μόνο με χειρουργική επέμβαση.</i></b><b><i>Για δεκαπέντε μέρες, κόντευα να σκάσω. Ένιωθα θλίψη. Θλίψη απέναντι στον εαυτό μου, θλίψη απέναντι στο σκύλο μου. Αλλά και παράλληλα τόσο κοντά του πια. Είμασταν και οι δύο κοντοί με ανεξάρτητο νευρικό χαρακτήρα, αλλά παράλληλα χαδιάρηδες και με κουτσά ποδάρια. Αν αυτό δεν ήταν η δίδυμη αδερφή ψυχή μου τότε τι ήταν σε αυτήν την ζωή;</i></b><b><i>Λίγο καιρό αργότερα, το μικρούλι χειρουργήθηκε. Την ώρα της αναμονής κόντευα να πεθάνω από την αγωνία μου. Στο μυαλό μου τρεμόπαιζε η εικόνα της μαμάς μου την ώρα που έμπαινα εγώ σε κάποιο από τα χειρουργεία και της άφηνα το χέρι επάνω στο φορείο και η εικόνα των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης που έβρισκα πάντα στο προσκεφάλι μου όταν πια είχα ξεκουραστεί από τα χειρουργεία, είχε υποχωρίσει πλήρως η νάρκωση και καταλάβαινα τι συμβαίνει γύρω μου. Να του άφηνα και αυτουνού μια εικονίτσα μετά. Να τον κάνουν πιο γρήγορα καλά και να έρθει τρεχάτος δίπλα μου να μου κουνήσει την ουρά του χοροπηχτά χοροπηδηχτά γεμάτος ενέργεια και κέφι όπως κάνει συνήθως... Θεέ μου πώς είναι άραγε να έχεις παιδιά και να κουβαλάς την αγωνία τους κάθε μέρα και κάθε νύχτα που υπάρχεις;</i></b><b><i>Εσύ γνωρίζεις καλύτερα το περιεχόμενο των δυσκολιών που πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος. Εσύ, η μοίρα, η τύχη, η ανώτερη δύναμη του προγραμματισμένου συμβάντος. Πόσο ήθελα να το αποφύγω και πόσο το βρήκα μπροστά μου. Μα πόσο δύνατοι, γενναίοι και αγαπημένοι είμαστε τώρα. Μια γροθιά. Μια οικογένεια. Μια κοινή πορεία και ένας λόγος για τον οποίο βρεθήκαμε όλοι και αλληλοθαυμαζόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι. Ο ένας για τον άλλον και καθένας για τον ίδιο του τον εαυτό.</i></b></p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=39975</link> <pubDate>Sat, 14 Oct 2017 00:06:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=39975</guid> </item> <item> <title><![CDATA[H Σταχτοπούτα]]></title> <description><![CDATA[<p>Δώδεκα η ώρα κάποτε λέγανε πώς έβγαιναν τα φαντάσματα και πώς χαλούσαν τα φανταστικά ρούχα και οι άμαξες γινόντουσαν κολοκύθες και γινόσουν απλά μια Σταχτοπούτα κρυμμένη κοντά στο τζάκι του σπιτιού με αμπαρωμένες πόρτες. Και εμείς νομίζαμε πώς είναι παραμύθια και αμπαρώναμε τα μάτια μας για να έρθει πιο γρήγορα το πρωί.<br />Αν το καλοσκεφτούμε βέβαια, δεν είναι και τόσο παραμύθι τελικά. Οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και οι δήθεν φίλοι, δεν είναι τίποτα άλλο από φαντάσματα. Πιο φαντάσματα ακόμη και από τα φαντάσματα. Αν ένα κανονικό φάντασμα θέλει χίλιους εξορκισμούς, εσύ με ένα κλικ έχεις διώξει τον καθένα και είσαι και μάγκας του εαυτού σου από πάνω. Συνήθως εκεί φοράς και ωραία στυλάτα ρούχα για να μαζέψεις τον θαυμασμό και ένας Ρουβάς σε κοτσαδούρα από πίσω για το χειροκρότημα. Κι ύστερα τι; Ενα δωμάτιο με μια λεκάνη για να μαζέψεις όσα οι άλλοι ποτέ δεν επιτρέπεται να δουν.... Τα δάκρυα.</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33758</link> <pubDate>Mon, 18 Feb 2013 00:05:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33758</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Περίπατος]]></title> <description><![CDATA[<p>Είναι από τις μέρες που κοιτάς λίγο να απομακρυνθείς από όλα τα ναρκωτικά και τους εθισμούς που σου προσφέρει απλόχερα η τεχνολογία το τελευταίο διάστημα. Να γυρίσεις πίσω στην φύση. Να απολαύσεις τον ουρανό και τα σύννεφα, τον ήλιο, την βροχή. Να τα νιώσεις στο δέρμα σου, στην πλάτη σου, στα μαλλιά σου. Να χαμογελάσεις στο Θεό, γιατί ναι. Είναι πανέμορφα τελικά να περπατάς μέσα σε κόσμο και να παρατηρείς αντιδράσεις. Να προσπαθείς να αναγνωρίσεις αρώματα, τόνους φωνής και πρόσωπα. Σαν το παιχνίδι που παίζαμε παιδάκια με τις ταμπέλες. Είναι ψηλός με μουστάκι και κόκκινα μαλλιά. Όχι, δεν είναι. Το θυμάσαι όμως και αυτό έχει σημασία. Και σημασία έχει το κάθε τι τελικά, αρκεί να πάρουμε την απόφαση και να του την δώσουμε. Τόση όση του αρμόζει και δεν το κάνει να φαίνεται φθηνό και άνοστο στα γούστα της ψυχής μας, γιατί αυτήν την κουβαλάς για πάντα μέσα σου.<br />Θυμάμαι μια χρονιά που πήγαμε σε μοναστήρι. Είχε κάνει τάμα η μάνα μου και μείναμε είκοσι μέρες εκεί. Καθαρίζαμε μπάμιες, φασολάκια, πατάτες. Φτιάχναμε γλυκά για τους επισκέπτες και φαγητό για το βράδυ. Μάλιστα, αν έφερναν προσφορά για κάποιο τάμα, έπρεπε να μαγειρευτεί την ίδια μέρα και οι φιλοξενούμενοι του μοναστηριού να έχουν την άψογη αντιμετώπιση και φροντίδα. Προσεύχομασταν ανά τακτά διαστήματα. Ξυπνούσαμε πολύ πρωί και η μόνη επικοινωνία που είχαμε ήταν αυτή με τους μοναχούς. Όταν γυρίσαμε στην πόλη πια, και περάσαμε ανάμεσα από το κέντρο της πόλης, η κίνηση και ο θόρυβος, μας τρόμαξε. Αγρίμια που έτρεχαν σε μια παράλληλη οδό προβατοποίησης και τρέλας. Τότε το μόνο που ένιωθα να θέλω, ειναι να κλειστώ στο σπίτι μου και να μην βγω ώσπου να πεθάνω. Ύστερα άρχισα την αλληλογραφία με τα μοναστήρια και μου πέρασαν όλα. <br />Αυτό που με κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον, είναι κάτι που μας είχε πει μια καθηγήτρια φέτος, που της το είχε πει ένας φίλος της φωτογράφος που τώρα δεν ζει πια. Έλεγε, λοιπόν, πως κανένας άνθρωπος δεν κοιτάζει πάνω από το ύψος του την ώρα που περπατάει. Στην αρχή, ομολογώ πως δεν το πίστεψα και στο τέλος γέλασα. Όμως, επειδή είμαι και περίεργος άνθρωπος, άρχισα να παρατηρώ και να το έχω συνεχώς στο μυαλό μου. Παρατήρησα πως είχε δίκιο. Όλοι ήταν τόσο βιαστικοί που ούτε καν το φανάρι δεν κοιτούσαν. Από ένστικτο περνούσαν το φανάρι, επειδή έβλεπαν να περνάνε κι άλλοι. Μιλούσαν στο κινητό τους και παράλληλα κρατούσαν δέκα σακούλες από ψώνια σε ποζέρικα μαγαζιά και ένα βαρέλι καφέ για να τους κρατήσει τα νεύρα σε σειρά για να δουλέψουν το τετράωρο για το οποίο ζήτημα αν θα πληρωθούν, αλλά θα τα χρεωθεί το πορτοφόλι του μπαμπά ή του συζύγου ή δεν θα πληρωθεί και ποτέ και θα μείνει στην λίστα με τα χρωστούμενα. Ίσως σε πιο όμορφη πόζα από αυτήν που παίρνει συνήθως ο ιδιοκτήτης του στα μπαρ. Δεν έχω κάτι με τα μπαρ. <br />Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από τα παγκάκια. Αυτά που από πάνω τους έχω ένα δέντρο και τα ανακαλύπτεις σαν πηγή νερού στην έρημο λίγο πριν την αφυδάτωση και την τρέλα. Καθισμένος εκεί μπορείς να δεις τα πάντα. Από άλλο ύψος και από άλλη γωνία. Συνήθως, οι περαστικοί που σε κοιτάζουν σε περνάνε για τρελό και δεν σου δίνουν σημασία. Όμως ούτε εσύ θέλεις να σου δώσουν σημασία. Δεν πήγες εκεί για να πιάσεις την κουβέντα. Είσαι ένας απλός παρατηρητής και τίποτα άλλο. Η κουβέντα θα γίνει στο μυαλό σου. Το βράδυ, στο κρεβάτι σου. Πάνω στο μαξιλάρι που αναλύεις τα πώς και τα γιατί πριν τον ύπνο. Και θα χαμογελάσεις. Γιατί θα έχεις κάνει καλά την δουλειά σου...</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33757</link> <pubDate>Sun, 17 Feb 2013 22:49:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33757</guid> </item> <item> <title><![CDATA[H πίτα]]></title> <description><![CDATA[<p>Είδα σήμερα μια συνταγή στου Παρλιάρου το κανάλι <br />Και θέλησε και αδερφός μου να το φάει με καμάρι <br />Κοψομεσιάστηκα και εγώ να βρω τα υλικά και τώρα που καθόμαστε<br />Να σας πω τα τελικά....<br /><br />Kαι δώστου κλάμα το κρεμμυδάκι μου χάλασε τ'αδιάβροχο στο μάτι<br />Και δώστου κλάμα το κρεμμυδάκι, γέμισε με φλούδες το καλάθι<br />Και καθαρίζω και καθαρίζω, για να γίνει η πίτα μου ωραία <br />Εκτός από νέα και τσαχπινιάρα να είμαι και στην κουζίνα μου μοιραία<br /><br />Με μια ποδιά στην μέση γυροφέρνω την κουζίνα από γωνία<br />Και με μάτι έντρομο πεθαίνω από αγωνία <br />Είναι αυτό που ελπίζεις να βγει κάτι<br />Και να μην είναι η εικόνα απλά απάτη, μια απάτη</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33707</link> <pubDate>Sun, 10 Feb 2013 20:17:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33707</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Tρέξε]]></title> <description><![CDATA[<p><br />Μέρες που βλέπεις τον καθρέφτη σαν εχθρό και σαν ληστή<br />Μέρες που βλέπεις την ψυχή σου σαν ποτάμι του θυμού<br />Μέρες που βλέπεις όλα τα θέλω να βουλιάζουν στα γιατί<br />Μέρες που βλέπεις τα όνειρα σου στα ελέη του Θεού<br /><br />Tρέξε να φύγεις μακριά μου δεν έχω χώρο για άλλα δάκρυα<br />Τρέξε να φύγεις μακριά μου δεν έχω χρόνο για να εξηγώ<br />Αν ήταν ο έρωτας ένα αγγελούδι με βέλος στο χέρι του <br />Στο μάτι μας πέτυχε σε λάθος καρτέρι και τελειώσαμε <br /><br />Νύχτες που βλέπεις το φεγγάρι οδηγό μες τα σκοτάδια<br />Νύχτες που βλέπεις το κερί σαν σημάδι στα μονοπάτια<br />Νύχτες που βλέπεις την προσευχή σαν τραγούδι απ'τα μάτια<br />Νύχτες που βλέπεις τους ιππότες να κατακτούνε τα παλάτια</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33701</link> <pubDate>Sat, 09 Feb 2013 21:31:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33701</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Φύγε]]></title> <description><![CDATA[<p>Θέλησα να σε βγάλω από την ζωή μου μέσα σε μια νύχτα<br />Γιατί ήσουν αγκάθι τριααντάφυλλου που πλήγωνε την σάρκα μου<br />Αίματα που τρέξανε στην ψυχή, στο σώμα και στο πάτωμα<br />Αποδεικτικά στοιχεία της δυστυχίας που βιώσαμε μαζί και μας ένωσε<br />Ήταν άραγε οι εικόνες που είδαμε ή αυτές που θα θέλαμε να δούμε;<br />Δεν έχει σημασία πια. Τρέξε να φύγεις από την σκιά<br />Κι αν αδύνατο σου φαίνεται να περπατάς στον ήλιο</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33700</link> <pubDate>Sat, 09 Feb 2013 20:54:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33700</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Πονάω πολύ...]]></title> <description><![CDATA[<p>Είναι από τις μέρες που πονώ. Σωματικά και ψυχολογικά. Με έπιασε και μια γρίπη και νιώθω τα κόκκαλα μου ακόμη πιο αδύνατα από πριν. Η μέση μου με πεθαίνει και με κάνει να νιώθω σαν γριά που μόλις έβαλε το ένα πόδι στον τάφο και περιμένει. Συνήθως, δεν ένιωθα τόσο αδύναμη ούτε η μέση με πονούσε τόσο πολύ. Όμως οι πάτοι έχουν την ιδιότητα να προσπαθούν να ισιώσουν όλα τα κόκαλα που πιθανώς να ήταν στραβά και να σε κάνουν να περπατάς ίσια. Με αποτέλεσμα να πονάς πού και πού. Εγώ πονάω συχνά. Πιο συχνά από όσο θα περίμενα. Νιώθω να μαγκώνουν τα πάντα. Πέφτω συχνά και μαζί με αυτό, πέφτει και η ψυχολογία μου. Η γιατρός μου λέει ότι είναι καλό που πέφτω... Όμως, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Γεμίζω μελανιές και πονάω. Συνήθως αν χτυπήσω, τα σημάδια δεν φεύγουν. Έχω καντούρια από την γιαγιά και βάζω. Τσούζει αλλά βοηθάει πολύ. Σε μια βδομάδα φεύγει αρκετά το σημάδι. Ίσως να μην το έχεις και καθόλου. Μου είπε, ότι είχα αρχίσει να εμφανίζω σκωλείωση και πως με τους πάτους, μπορεί και να το γλιτώσω, μακάρι. Είμαι που είμαι κοντή, κουτσένω που κουτσένω δεν θέλω να έχω και σκωλείωση μέσα σε όλα. Νιώθω τόσο πολύ άγχος. Όλοι μου οι γνωστοί βγαίνουν έξω και κάνουν σχέσεις. Εμένα, όπως και να το κάνουμε δεν με ψάχνει κανείς. Βρήκα διέξοδο βέβαια, στην μουσική και στο γράψιμο, αλλά και αυτό πολλές φορές δεν φτάνει να γλιτώσει το κλάμα που βγαίνει αβίαστα από μέσα σου. <br />Ίσως είναι και η ηλικία. Είμαι δυνατή ρε, δεν νιώθω. Είμαι νίντζα. Ε... Ναι, είμαι και δεν είμαι, θα πρέπει να γίνω. Υπάρχουν και χειρότερα, έτσι πρέπει να σκέφτομαι και να χαμογελάω και να ευχαριστώ που έχω μια ζωή... Καλύτερη από κάποιον άλλον.</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33699</link> <pubDate>Sat, 09 Feb 2013 20:48:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33699</guid> </item> <item> <title><![CDATA[Μια μέρα ίσως να γίνω άνθρωπος]]></title> <description><![CDATA[<p>Ίσως κάποια μέρα να ανήκω στους ανθρώπους... Σε αυτούς που παρατηρούσα από μωρό σε μια απλή βόλτα στο πάρκο, σε μια απλή αναζήτηση στην λαϊκή αγορά... Εκείνους τους βιαστικούς, με τις βαριές τσάντες που το ρολόι τους το είχαν σύμμαχο και εχθρό ταυτόχρονα. Ντρέπομαι και λυπάμαι όταν το είδος αυτό εξευτελίζεται τόσο πολύ στον πέρασμα των χρονών. Βλέπεις γιαγιάδες με πολύχρωμα ρούχα και τσεμπέρια στο κεφάλι να κουτσένουν και να χαμογελούν, νομίζεις πως θα πέσουν και κάνεις την κίνηση για να τους δώσεις το χέρι σου να στηριχτούν... Ύστερα ανακαλύπτεις πως το βάδισμα τους είναι μια χαρά και γρηγορότερο και από ελάφι ακόμη... Απλά κοροϊδεύουν εσένα. Όλα είναι ένα δυνατό αντικαθρέπτισμα. Από τον τρόπο που κινείσαι μέχρι τον τρόπο που σκέφτεσαι και υπάρχεις. Σκέφτεσαι να την βρίσεις για να καταλάβει αυτό που είναι, μα... Κάτι σε κρατάει και δεν το κάνεις. Ισως τελικά, μεγαλύτερη σημασία να έχει να μάθεις ποιος είσαι εσύ και σε ποιον δρόμο βαδίζει η ψυχή σου... Δεν ξέρω αν είναι ο σωστός δρόμος και δεν ήξερα ποτέ για να πω την αμαρτία μου, αλλά όπου πάει το ρέμα της αλήθειας και της συνέπειας πάμε και εμείς... Ετσι έλεγε ο παππούς μου και αν και δεν ζει τώρα, δεν είναι λίγες οι φορές που μου λείπει. Ήταν αυτός που διδάχτηκε από πρώτο χέρι στην οικογένεια μας τις δυσκολίες της ζωής κι ύστερα τις μάθαμε και εμείς. Είτε ακούγοντας είτε βιώνοντας. Μερικές φορές, το να βιώνεις είναι καλύτερο γιατί δεν κοιτάς μόνο την καμπούρα του άλλου, αλλά και τρόπους για να βελτιώσεις τον εαυτό σου ένα κομματάκι παραπάνω. Πάει σχεδόν ένας μήνας που έχω τους πάτους στα παπούτσια μου. Υποτίθεται θα είχα καλύτερη ισορροπία και θα πατούσα πιο ίσια στο περπάτημα. Μια μικρή διαφορά την βλέπω. Αν όχι εγώ, οι γύρω μου σίγουρα. Σπάνια το παραδέχονται. Για δύο λόγους: 1. Για να μην επαναπαυτώ όσοι με αγαπάνε 2. Γιατί ο εγωισμός τους έχει φτάσει το ταβάνι και αν ήταν η ζήλια ψόρα, θα κολλούσε η χώρα όλη. Είναι πολύ ρατσιστικό να ακούς από κάποιους ότι οι <<ανάπηροι>> αν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω έτσι, γιατί δεν θεωρώ με ένα απλό κούτσεμα να μπαίνω σε αυτήν την κατηγορία, δημιουργούν την δική τους κλίκα και σε απομονώνουν, την ίδια ακριβώς στιγμή που οι αρτιμελείς κάνουν ακριβώς το ίδιο αφήνοντας σε στο περιθώρια. Ισες και καλά αξίες και ευκαιρίες δουλειάς, ίση αντιμετώπιση στην παρέα και στην πρώτη ευκαιρία σου πετάνε τα καρφιά το ένα μετά το άλλο. Ειδικά στις εξόδους που εσύ δεν φοράς τακούνια και δεν χωρεύεις και δεν είσαι δύο μέτρα ύψος με ψεύτικη βλεφαρίδα και αη λάινερ να ανεμίζει. Βασικά, δεν ξέρω κατά πόσο με πειράζει πια... Θέλω να το αντιμετωπίσω και να γίνω καλά. Κάποια μέρα θα γίνω και θα τα πάω και περίφημα. Και θα έχω μάθει να ζω και τις δυο πλευρές και θα το ευχαριστηθώ παραπάνω. Θα έχω μάθει να αγαπάω τα ίδια πόδια που κάποτε μισούσα και έκλαιγα επειδή τα είχα. Δεν είναι εύκολο να σε αγαπάς τελικά, είναι μεγάλη υπόθεση να αγαπάς τον εαυτό σου και να ξοδεύεις ενέργεια για αυτόν στην σωστή δόση και κλίμακα. Συνήθως λέμε ότι μας αγαπάμε βέβαια. Είναι αυτό που το λες για να το πεις στους άλλους και κρυφά ελπίζεις πως θα το ακούσεις και εσύ... Όλα ξεκινάνε από την μοναξιά. Αυτή μας βάζει μέσα στα δίχτυα της κατάθλιψης. Αν και κανονικά, δεν θα έπρεπε. Ούτος ή άλλος, μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε από δω. Οκ, ίσως να μην είμαστε και τόσο μόνοι μας αν λάβω υπόψην μου το θρησκευτικό κομμάτι. Όμως μόνοι μας επιλέγουμε κάποια πράγματα. Κι ας ελπίσουμε η επιλογή μου να γίνω καλά να πιάσει τόπο. Ίσως να ήρθα να μάθω τον εαυτό μου και να μάθω μέσα από αυτό σε κάποιους άλλους να σέβονται, ίσως να μην το χειρίστηκα καλά ως τώρα αλλά ένα είναι το ζητούμενο. Αν ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, τότε και οι δυο πλευρές είναι αδύναμες. Οι μεν να αποδείξουν ότι ο ελέφαντας δεν είναι καμήλα και οι δε να το κατανοήσουν. Όπως εσύ έχεις ανάγκη για να πιεις νερό, να φας, να ψυχαγωγηθείς, να κρατήσεις την ψυχολογία σε ένα σταθερό επίπεδο έτσι ακριβώς νιώθει και ο εκάστοτε ανάπηρος που αποκαλείς εσύ με τόση ευκολία και αλαζονία στην γλώσσα σου χωρίς να διαχωρίζεις τις κλίμακες και χωρίς να αναγνωρίζεις τα χωράφια που πας να αγγίξεις με τόσο θράσσος. Και να σου πω και κάτι... Ανάπηρος δεν είναι αυτός που θα βρει χίλιους τρόπους να κάνει κάτι που εσύ το κάνεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο και απλά δεν ψάχτηκες παραπάνω γιατί σε θεώρησαν απλά φυσιολογικό... Και δεν είμαι επιθετική... Απλά σήμερα πήρα θέση σε όλα τα χαζά που άκουγα τόσο καιρό. Χρειάζεται και η πιπίλα σε κάποιους, άδικα φλύαρους καμιά φορά. Και ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που ξεπερνάνε το θάνατο και περπατάνε ξανά και χαμογελάνε ξανά και κάνουν μια καινούρια αρχή και λένε υπάρχει Θεός και βοηθάνε κόσμο... Απλά, μικρά θαύματα... Κούρασα σήμερα. Σιωπώ.</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33698</link> <pubDate>Sat, 09 Feb 2013 20:23:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33698</guid> </item> <item> <title><![CDATA[2013]]></title> <description><![CDATA[<p>Αγαπητό 2013, <br />Μιας και οι Μάγιας έπεσαν έξω και δεν ήρθε τελικά η συντέλεια του κόσμου που τόσο επιθυμούσα μπας και γλιτώσω από ένα μάτσο ηλίθιους και φορτωμένους εγωισμό ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν εδώ και κάατι μήνες και κάνω την πάπια πως όλα είναι τέλεια - για να μην μαλλώνω- θα αναγκαστώ να σε καλωσορίσω...<br />Μην περιμένεις κόκκινα χαλιά και δάφνες ή τριαντάφυλλα κεντημένα πάνω σε μαξιλαροθήκες με καλλιγραφικά γράμματα. Δεν ξέρω να κεντάω. Δεν ήθελα να μάθω ποτέ. ’λλωστε ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα. Δεν βγήκε τυχαία. Μόλις μπεις, λοιπόν, κοίταξε να σκουπίσεις καλά τα πόδια σου στο χαλάκι και να μου φέρεις χαρμόσυνα νέα. Κάθε μέρα. ’ντε καλά. Μέρα παρά μέρα. Να είμαι ελαστική. Φρόντισε να μην κάνει πολύ κρύο, γιατί δεν έχω λεφτά και όσο κάνει κρύο, θα πρέπει να ζεστάνουμε κάπως το κοκαλάκι μας. Να ανέβουν κάπως οι μισθοί μας και να μην μπαίνουν συνέχεια καινούριοι φόροι. Ααα και που σαι; Να κάνει πιο συχνά η γιαγιά πιπεριές με σάλτσα. Από κεινες της Φλωρίνης... Μου αρέσουν... Πολύ...<br />Και τώρα για να σοβαρευτώ. Δεν σε πήρα με κακό μάτι κι ούτε είμαι αρνητική. Απλά έχω τρομάξει να κάνω σχέδια και να ελπίζω. Εύχομαι να μας φέρεις υγεία και λίγα χρήματα στην τσέπη να μπορούμε να διατηρούμε την υγεία μας. Κι όλα αυτά τα ιδρύματα που δήθεν στηρίζουν παιδιά, να τα βοηθάνε στα αλήθεια και να μην είναι μούφες λόγω εορτών και περισσότερης ευαισθησίας για να πάνε και πάλι στο κράτος όλα και σε ανθρώπους που τρώνε εκμεταλλεύομενοι τους αδύναμους... Αυτό. <br />Α, και κάτι τελευταίο. Κάνε την Ζακλίν να μην κλάνει τόσο. Η Φωτεινή όλο φωνάζει.<br />Με αγάπη. Μαρία</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33473</link> <pubDate>Wed, 02 Jan 2013 01:00:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33473</guid> </item> <item> <title><![CDATA[#Τίποτα δεν άλλαξε...]]></title> <description><![CDATA[<p>Είναι και αυτές οι γιορτές που διχάζουν το είναι σου. Θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια να φοράς πάντα ένα χαμόγελο ευτυχίας κρατώντας ένα αρκουδάκι αγκαλιά. Χαμογελάς.Κρυφά.Μπορείς ακόμη.Κοιτάζεις έξω το παράθυρο.Παγωνιά.Αγγίζεις το καλοριφέρ.Παγωνιά.Κοιτάς γύρω σου.Μοναξιά.Ενα δωμάτιο άδειο γεμάτο αναμνήσεις, στεκούμενες στην παύση να περιμένουν μια νέα εντολή από σένα.<br />Ήθελες πολύ να μπορούσες να πεις το ''πάμε'' αλλά διστάζεις. Δεν έχεις την κατάλληλες προυποθέσεις λες. Κοιτάς τριγύρω.Τρομαγμένος.Λυπημένος. Θέλεις να γελάσεις. Γελάς μόνος σου.Στο αύριο που σκηνοθέτησες να έρθει.Θα έρθει.Όχι όπως το θες, αλλά θα έρθει ως συνήθως...<br />Κάπου είχες ένα πανοφόρι.Πλεχτό από την γιαγιά.Ψάχνοντας να το βρεις, πέφτεις πάνω σε μια αγκαλιασμένη φιγούρα.Έρωτας.Κάτι σου θυμίζει.Μακριά από μας.Πάει καιρός.Μοιραζόμασταν μια σοκολάτα και ύστερα γλύφαμε τα χείλη μας να μην πάει χαμμένο ούτε μια στάλα της. Τόσο όμορφο και αθώο συναίσθημα.<br />Χάθηκαν πολλά μέσα στην ρουτίνα που δημιουργήσαμε και πάνω από όλα χάσαμε το εγώ μας.Τα δύσκολα έγιναν απλά και τα απλά πετάξανε για αλλού.Κι αν πετάξουν αυτά αλλού, κανένα δίχτυ δεν τα πιάνει έτσι απλά...<br />Απλά αυτά ήθελα να πω...Γεια σας...</p>]]></description> <link>http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33343</link> <pubDate>Sun, 09 Dec 2012 15:17:00 +0000</pubDate> <guid isPermaLink="true">http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33343</guid> </item> </channel></rss>If you would like to create a banner that links to this page (i.e. this validation result), do the following:
Download the "valid RSS" banner.
Upload the image to your own server. (This step is important. Please do not link directly to the image on this server.)
Add this HTML to your page (change the image src attribute if necessary):
If you would like to create a text link instead, here is the URL you can use:
